zondag 21 augustus 2016

Waar is het meisje uit de polder gebleven?

Ik ben opgegroeid in het buitengebied van Hoek van Holland, op de grens van 's-Gravenzande. We woonden op een doodlopend laantje, ergens achteraf. Ik was een buitenkind, een kind van de polder....

De kinderen die op dit laantje woonden, waren allen jongens van mijn leeftijd dus meisjes-dingen waren er voor mij niet bij. Ik betwijfel dat als er wel een meisje was geweest, ik wel met poppen zou spelen? Ik denk het niet.
Ik was een echt jongens-meisje! Hutten bouwen, slootje springen, boompie klimmen, ik deed alles en deed echt niet onder aan de jongens, daar zorgde ik wel voor. Ik was een ster in slootje springen, geen sloot was me te breed, of ik haalde het wel. En er was niet gauw een boom waar ik niet in durfde te klimmen om in een vogelnest te kijken. Het was als kind survivallen, want als je ergens in de polder of in het bos was, had je geen eten, drinken of wc. Maar toch ging het als vanzelf, want waarvoor had je een wc nodig, je kon overal zitten. Nou moet ik toegeven dat dat bij jongens makkelijker gaat dan bij meisjes. Daarom leek het me ook geweldig om een jongen te zijn.... Maar dat was ik niet. Dat is allemaal wel goedgekomen, maar in een volgend leven vind ik het niet erg om een jongen te zijn!

Dat vrije leven in de buitenlucht heb ik nu niet meer, besef ik. Naarmate je ouder wordt, verdwijnt dat. Dat hoort misschien wel zo. Maar als ik mijn kinderen nu zie, mis ik het toch.... Gewoon doen waar je zin in hebt, buiten alles ontdekken, niets is raar, tijd is geen beperkende factor, leven in het nu en zorgen bestaan nog niet. Dat klinkt toch geweldig, ook voor een volwassene. Kan dat nog, vraag ik me af? Is dat proces terug te draaien?

Als mijn kinderen in de polder zijn, hebben ze bijvoorbeeld een eigen 'wc' gemaakt op een emmer die aan het hek hangt. Reuze handige vinding. Er is geen schaamte voor elkaar, het is gewoon. Een wc in de buitenlucht die geleegd wordt in de sloot. Maar wat als mamma daarop zou gaan zitten, dan is het natuurlijk wel raar, logisch, maar daar beginnen dus de beperkingen. Ik ben geen kind meer die nergens op aan wordt gekeken, ik ben een volwassene waar iets van verwacht wordt, anders is het raar. Is dat niet raar?

En alle dingen die ze ondernemen zonder angst voor morgen, ook dat lukt me niet meer. Ik durf geen al te grote risico's te nemen, want stel dat ik een been breek? Als volwassene is dat een drama (denk ik), want dan staat alles stil (wat natuurlijk niet zo is); wat met het huishouden, wat met m'n werk, wat met de kinderen, al die verplichtingen en verantwoordelijkheden zorgen ervoor dat ik dingen laat. Een kind heeft dat niet, want dat denkt niet aan morgen; hoe kom ik op school, hoe moet ik alles regelen, etc. Een kind leeft in het nu, wat natuurlijk geweldig is.

Nu is mijn leven zeker geen drama, doordat ik niet in een boom kan klimmen of op een emmer kan plassen in de buitenlucht, maar het is gewoon anders en dat besef heb je soms ineens. Ik krijg dan een beetje weemoed naar die tijd. Ik ben geen kind meer en dat is niet meer terug te draaien..... Ik ben wel heel dankbaar dat ik zo'n mooie onbezorgde jeugd hebt gehad!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten