Ik was vorig jaar in Maasland op een rommelmarkt met Teuni en zag daar een mooie porseleinen teckel staan. Ik had 'm al eerder gezien op een rommelmarkt, maar daar was hij echt te duur. Dus wat was ik blij dat er daar één stond. Maar als ervaren 'rommelaar', moet je natuurlijk niet laten merken dat je iets graag wilt hebben, dat kost altijd geld! Dus bekeek 'm een beetje onverschillig en vroeg waar je dat nou neer moest zetten en wat je ermee kon doen? Stel weleens meer van die onbenullige vragen, zodat ik onervaren lijk. Tactiek. Ze vertelde dat het niet zomaar een teckel was, dus geen Blokker ding. Ik gaf aan dat ik er nooit op gelet had eigenlijk. Dus Teuni dacht, hé, maar dat klopt niet, want die wilde ze toch al heel lang hebben. Dus een kind doet wat een kind doet, mamma helpen........ "Maar mam, die wilde je toch altijd al hebben?". Dat was het eerste 'hou-je-kop-moment! "Nee Teuni, dat was mamma niet, dat was denk ik iemand anders... Heb je al wat leuks gezien voor jezelf?" In de hoop dat de afleidingsmanoeuvre zou helpen. Even verder in het gesprek, vroeg ik naar de prijs. Ik gaf aan dat dat wel veel geld was, dat had ik niet eens bij me. En daar was ze weer om me te helpen; "Maar mam, we hebben toch net geld gepind, daar kun je die teckel makkelijk van kopen, hoor". Dat was dus het tweede 'hou-je-kop-moment.
Met de teckel in de tas vertrokken we naar huis, en daar zijn we even een goed moeder-dochter gesprek aangegaan. En ik moet zeggen op rommelmarkten gaat het nu goed, want ze mag niks zeggen als mamma met de verkoper praat.
Een ander voorbeeld was ons winkelbezoek aan Vlaardingen vorige week, bij de H&M. Mamma ging even wat passen. En Teuni bleef voor het hokje zitten op de grond in de gang van alle hokjes. En daar kwam ze: "Mam, je hebt allemaal kalkoenen-shit onder je schoenen!" Even goéd hard, zodat mamma het wel zou horen, evenals de rest van de mensen die aan het passen waren. "Nee Teun, dat is een beetje bagger". Gelukkig zagen de overige passers niet wie haar moeder was, want die zat in het hokje. Maar goed Teun had alle tijd om alles te observeren. "Mam, je hebt twee verschillende sokken aan, kon je ook geen sokken vinden? Dat kunnen wij ook nooit. Waarom raakt bij ons altijd alles kwijt als jij gaat wassen." Tja, daar geef je dan gewoon geen antwoord op, als je anoniem in zo'n hokje staat, dat is het beste.En dan als je kind dingen over je gaat vertellen bij anderen, die je liever voor jezelf houdt.
Mamma lust namelijk graag puddinkjes, alleen krijgt ze daar pudding-billen van. Dat is zo'n interne huisgrap bij ons. Alleen hoorde ik dat ie niet intern was gebleven en het in geuren en kleuren aan de tafel was verteld tegen de vader en moeder van een vriendinnetje dat Teuni d'r moeder puddingbillen heeft. Als hier trouwens dingen over andere pappa's en mamma's worden verteld, is dat natuurlijk weer wel leuk, zoals je begrijpt.
Je hebt ook van die momenten dat je foutjes maakt in het verkeer die iedereen, denk ik, weleens maakt, maar normaal worden deze niet benoemd. Dat is prettig. Anders lijkt het alsof je meer fout doet dan goed. Maar onze Teun is heel alert en ziet alles. Vooral als er andere kinderen in de auto zitten, lijkt het een sport, mamma te analyseren. Ze merkt nagenoeg elke (bijna) fout op. "Zo mam, zag je die auto niet ofzo, want die man maakte allemaal rare gebaren."
Als je alleen in de auto zit, doe je net alsof het er niet was en je rijdt lekker door, maar als het benoemd wordt, voelt dit niet prettig. Je voelt je betrapt. "
Mam, kun je niet goed parkeren ofzo, we reden zowat tegen die auto aan. Mam, je moet toch stoppen bij een zebrapad? Mam, je raakte de stoep. Mam, je moet niet zo hard over die hobbel gaan dan gaat de auto toch kapot? Mam, die auto toetert naar ons, wat doe jij fout?" En zo heb ik nog wel 20 voorbeelden.......
Nou is het natuurlijk positief als een kind alert en gevat is. Ik wil het dan ook zeker niet afremmen. Als het maar niet over mij gaat, ha, ha! Maar dat is lastig te voorkomen. Ik doe wel m'n best om te vertellen waarom het beter is dat ze bepaalde dingen niet tegen andere mensen verteld. En op het benoemen van mijn fouten in het verkeer, reageer ik gewoon maar niet. Een afleidingsmanoeuvre is meestal het beste.
Het is niet alleen de leeftijd, maar ook een stukje karakter, want onze oudste dochter doet het niet. Ik weet ook dat Teuni het niet van een vreemde heeft, want ik was vroeger ook zo. Ik ging ook tegen oma vertellen dat de andere oma haar niet zo aardig vond, omdat ze dat had verteld, dus voor mijn moeder toen ook al een hou-je-kop-momentje. Het zal van aller tijd zijn. Soms duurt het even, maar achteraf moet je erom lachen, gelukkig!
