Je wordt niet altijd wie je was....

Dat zou betekenen dat je kunt veranderen. Die gedachte is toch een feest op zich....

In mijn kindertijd was ik erg verlegen. Als ik van de glijbaan wilde, keek ik eerst om me heen of er geen andere gegadigden waren, en pas dan gleed ik er snel vanaf. Als ik een uitnodiging voor een kinderfeestje ontving, kreeg ik het al benauwd. Ik verstopte het kaartje zelfs in de bloempotten in de huiskamer, omdat m'n moeder er dan niks vanaf wist, zodat ik niet hoefde, Totdat de planten water kregen.....
 
Wat was ik in mijn schooltijd slecht in het schrijven van opstellen. Ik weet nog heel goed dat ik altijd naast mijn klasgenootje Arjen zat op de HAVO bij Nederlands en hij dit zo uit zijn mouw schudde. En ik er niks van bakte, hoe hard ik het ook probeerde. Wat had ik dat ook graag gewild....
Lezen was ook niet mijn ding. Voorlezen al helemaal niet. Een boek lezen was geen feest, ik was iemand van de uittreksels.
 
Net als m'n vader (die nu ook nog steeds bonen met appelmoes, kindermenuutje en wit brood met suiker zonder korsten eet) lustte ik vroeger ook weinig. Bij ons thuis vroeger geen uien, paprika, kruiden of ander 'vreemd' eten, zoals mijn vader dat noemde. We waren het zo gewend. M'n vader vindt het nu nog steeds 'zielig' voor die mensen dat ze dat vreemde eten 'moeten' eten.
En nog niet te spreken over m'n telefoonangst. Wat vond ik het eng om de telefoon op te nemen of iemand te bellen. Ik deed er alles aan om dit te vermijden

En dan word je groter en groter........... En kan het zomaar anders worden.....

Opstellen hoef ik niet meer te schrijven, maar blogs daarentegen geheel vrijwillig. Ik vind het geweldig om te schrijven over wat ik denk, voel en beleef. Wie had dat kunnen denken. Vroeger kwamen de woorden niet en nu lopen ze er zomaar uit. Hoe het kan? Ik weet het niet.

Lezen vind ik geweldig. ik lees boeken, veel artikelen over allerlei soorten onderwerpen. Hoe meer, hoe beter. Ik lees kranten. Ik werk zelfs bij de plaatselijke krant als vrijwilliger.
Ik ga voorlezen ook niet meer uit de weg, ben er geen ster in, maar laat me ècht niet kennen. En ik blijk het er helemaal niet zoveel minder af te brengen als anderen. Op menig begrafenis heb ik m'n woordje al voorgelezen. Ik doe het gewoon! Geen angst meer, slechts een gezonde spanning. 

Bij ons in huis altijd uien, paprika's en andere soorten 'vreemd' eten. Het simpele eten van vroeger kan ik me niet meer voorstellen. Ik heb wel m'n voorkeuren, maar deze zijn vaak gebaseerd op gezonde keuzes. M'n kinderen eten nagenoeg alles. Maar worden natuurlijk niet beïnvloed door de eetpatroon-genen van opa. Ze lachen zelfs om opa, omdat hij niks lust. Wat ik nog wel overgehouden heb van hem, is dat ik erg kreen ben. Geen gerommel met mijn eten..... Maar verder geniet ik van alle smaken.

Toen ik van school kwam, heb ik een aantal maanden bij Priva gewerkt als een soort vakantiewerk. Achter de telefooncentrale! Als sneeuw voor de zon verdween mijn telefoonangst. Ook weer opgelost.

Wat betreft feestjes, dat is nog wel een punt. Want gek ben ik er nog steeds niet op. Niet meer omdat ik niet durf, zeker niet. Maar omdat mijn tijd kostbaar is en ik erg geniet van het thuis zijn, daarom maak ik bewust de keuze om ergens wel of niet heen te gaan. Ik durf 'nee' te zeggen, wat anderen zelfs bewonderen. Bijzondere feestjes sla ik trouwens niet af, maar andere gelegenheden laat ik weleens aan me voorbij gaan.

Zo zie je maar dat je op bepaalde gebieden geheel anders kunt worden, dan je vroeger was. Misschien groei je er wel overheen? Alhoewel ik veel mensen zie, die niet over angsten, onwetendheid en onkunde heen groeien en dat is lastig. Ik hou ervan om me niet te laten kennen. Ik denk dat dat wel iets is, wat helpt om over de drempel heen te komen. En m'n nieuwsgierigheid die me ook helpt om daar te komen waar ik wil komen. Dus je moet er zelf wel iets aan doen! Zo worden het gewoonten waar je niet meer bij nadenkt en dat maakt je zoals je bent.

Oh ja, natuurlijk durf ik nu wel van de glijbaan, alleen zullen er twee naast staan die zeggen "Mam, doe dat maar even niet".........

Zo wil ik wel worden als ik een oud gebakkie ben......

Hoe wil je zijn als je oud wordt? Denk je daar weleens over na?

Je ziet weleens mensen, waarvan je denkt, zo wil ik worden als ik 'oud' ben. Wat een mooie mensen! Dit is zeldzamer dan het tegenovergestelde. Want wat lopen er een zuurpruimen rond op deze aardbol. Als je ouder wordt, wordt je wereld kleiner en datgene waar je je druk over kunt maken groter, want je hebt heel de dag de tijd, met als gevolg, zeuren, de hele dag door. Gelukkig hebben ze het zelf niet door. Maar de gevolgen zijn er wel als ze opletten.
Mijn vader zegt altijd, als je gezellig blijft als je ouder wordt, word je niet eenzaam. Die eenzame mensen zijn vaak van die zeikerds, ja logisch dat je daar niet naar toe gaat voor je plezier. Alleen nog bezoek wat uit fatsoen komt in deze fase..... Misschien hoef je daar niet eens oud voor te zijn. Dit geldt misschien wel voor alle leeftijden, bedenk ik me nu. Heb je weinig mensen om je heen, loop eens naar de badkamer en kijk eens goed in de spiegel!

Maar goed dat is weer een andere discussie.

Ik was onlangs op de rommelmarkt en zag een dame waar ik wel heel veel respect voor had, en ik niet alleen. De tachtig gepasseerd, stond ze met haar scootmobiel op de rommelmarkt. Haartjes mooi gedaan, lipjes mooi gestift, thermoskannetje in de tas. Dat zijn dan dus de 'ouderen van tegenwoordig', geweldig! Daarna bedacht ik me, mens waar heb je zin in! Zag voornamelijk problemen, maar zij dus blijkbaar niet, dat was het mooie. Want wat als je naar de wc moet en je kledingrek aan je voertuig gemonteerd staat. En wat als het gaat regenen. En wat als...... Ik bleek dus die 'tobberd', want zij stond gezellig op de rommelmarkt, in het zonnetje en gezellige dag te hebben en iedereen vond haar geweldig! Mag ik aub. een beetje van deze dame hebben als ik die leeftijd heb, zodat ik geen 'ouwe zeur' word? Een klein beetje maar......