Ik trek bij deze mijn vooroordeel in!

Ik weet het, ik lijk/ben er geen type voor, maar toch ben ik altijd wel nieuwsgierig geweest. Menigeen heeft om me gelachen de afgelopen tijd en dat mag!
Ik had zo m'n vooroordelen en eigenlijk mag je geen oordeel over iets hebben als je niet weet wat het is. Al jaren zocht ik (passief) een kans om te kijken wat het was, maar de geiten-wollen-sokken-figuren, huisvrouwen en bejaarden kunnen natuurlijk overdag, terwijl ik dan aan de 'arbeit' ben. Ik kwam geen mogelijkheid tegen in de buurt èn in de avonduren. Ik zette het daarom maar eens op m'n 'bucket list' voor 2015! In januari kwam ik een kennismakingscursus Yoga van 6 lessen op FaceBook tegen. Kan geen toeval zijn, toch? Dus ik heb me aangemeld.

Ik ben nu vier van de zes lessen geweest. Het is (positief) bijzonder, vind ik. Ik bleek gelukkig niet de enige met vooroordelen; zweverig, bejaardengym, huisvrouwenonzin, vreemde figuren, etc. De meeste lotgenoten hadden dit ook.... Nu heb ik bepaalde momenten wel dat ik denk, Yeahhh right, maar ik geef me maar over.

Een aantal medecursisten vroeg zich tijdens de kennismakingsronde (net voordat je niet meer mocht praten!) af of het intensieve sporten wel zo gezond is? Ze hadden allerlei klachten die niet over gingen en werden niet uitgerust wakker. Klachten aan knieën, heupen, rug, nek, etc. Kijk, daar heb ik nou weer geen last van.... Ik ben a-sportief! Inderdaad (b)lijkt yoga een medicijn voor veel kwalen zowel lichamelijk als geestelijk. Daar geloof ik wel in.

Wat ik bijvoorbeeld ook niet wist, is dat het niet alleen 'standjes' en 'liggen' is, maar ook een stuk techniek en coaching. En 'niks doen' tijdens het liggen, blijkt iets compleet anders dan écht ontspannen. Het stuk coaching helpt je anders na te denken. Er komen wel 100 vragen in me op, maar ik mag niks zeggen. Ik wil wel 20 dingen vertellen, maar ik mag niks zeggen. En dat is verdomd lastig, want juist ik, praat graag en wil alles weten.

Je ligt, zit en staat daar voor jezelf en niemand anders. Tijd voor jezelf. Is ook niet echt een talent van mij. En ben je niet tevreden over jezelf, dan kan alleen jij daar iets aan doen en niemand anders! Dat vond ik ook wel een aardige....

De eerste avond was niet helemaal ontspannen, omdat mijn naastgelegen medecursist de vreemdste geluiden maakte. Het leken de laatste geluiden voordat hij zijn ogen sloot. Maar na de les bleek hij toch weer te leven. Gelukkig! De lessen die volgden, lag mijn gereïncarneerde medecursist op een ander plekje en gaat het met het ontspannen elke keer een stukje beter. Ik kan wel zeggen dat ik er schik in krijg!

Wat is mijn doel? Natuurlijk leren ontspannen. Ik denk veel, de raderen draaien zodra ik wakker ben. Daardoor veel ideeën en inspiratie, meer dan me lief is, ook weleens 's-nachts. Dan is slapen ook wel lekker. Ik heb niet voor niets een bed.

En ik ben zo stijf als een hark! Een beetje leniger is geen overbodige luxe. Nu ben ik nooit van 'elastiek' geweest, dus waarschijnlijk is het een illusie dat ik straks opgevouwen op zo'n matje zit te ontspannen. Maar ik sta al op m'n kop! Echter nog niet ontspannen. Ook m'n benen zitten regelmatig dubbelgevouwen. Nu nog vaak door mijn autistische trekje, want ik ken het verschil tussen links en rechts niet! En m'n tenen aanraken is ook een opgave, die zitten bij mij veel verder dan bij de anderen, vreemd! 

Ik vind alles nog best lastig hoor; het overgeven (ik hou van controle) en het zwijgzaam toezien (zo leer je wel beter luisteren). Die uitdagingen liggen daar dus voor mij. Echt even uit die comfortzone om hem zo eigenlijk gewoon groter te maken! Daar hou ik wèl weer van.....

Yoga kent een aantal levenslessen, waardoor je gelukkiger en sterker in het leven zult staan. Eén van de yoga-levenslessen is 'niet teveel waarde te hechten aan materialistische zaken'. Shit. Als ik ergens aan gehecht ben, zijn het mijn verzamelingen van 'potjes en pannetjes' en alles om mij heen. Daar word ik heel gelukkig van, denk ik (ik heb het niet over dure dingen). Dit was wel een nadenkertje voor mij. Ik weet nog niet wat ik ermee aan moet trouwens. In de rest van de levenslessen kon ik me wel aardig vinden trouwens.

Maar ik kan wel zeggen dat ik er wat aan heb. Ik ga wat bewuster met dingen en mezelf om. Nu blijkt dat dit allemaal moet groeien dus ik ben benieuwd. Bij deze trek ik dan ook mijn vooroordeel in.

Hoe gelukkig of ongelukkig word je zonder vrouwen?

Onze haan Arie, doet het teveel. Hierdoor sloopt hij z'n kippetjes. Door Arie z'n driften, worden ze kaal, totdat hij ze zelfs verwond, omdat de veren geen bescherming meer kunnen bieden. Zelfs met de dood tot gevolg..... Het is een soort (Brahma+Orpington) met een vrij losse verenkleed.

Als oplossing heb ik 'jasjes' geprobeerd die beschermen tegen deze gewelddadige sex. Maar dit werd niks. De jasjes hingen onderaan de poten en Arie zat er weer vrolijk bovenop. De enige oplossing is de haan er niet het gehele jaar bij laten lopen. Andere jaren, deed ik de haan maar weg. Een haan wegdoen, betekent voor het beest vrijwel zeker dat hij in de soep terecht komt. Het is niet leuk, maar het is niet anders. Van de 100 kuikens is min. 2/3 haan. En je kunt maar 1 haan hebben dus dat is het lot van de meeste mannen in de kippenwereld.

Omdat ik 'mijn Arie' vorig jaar wel een hèle mooie Arie vond, besloot ik hem in het najaar apart te zetten in een hok. Dat zal je leren om zo met vrouwen om te gaan!
Dit trouwens op advies van Leo (m'n man). Ik heb hem de vraag gesteld; "Wat wil je liever, dood of alleen nog maar kijken naar vrouwen en er niet meer bij kunnen?" Van de schrik bijgekomen, nadat hij hoorde dat het om Arie ging, gaf hij aan dat als je mag kijken, je dagelijks nog de hoop hebt dat je er weer bij mag en je dus nog wel een aardig leven kunt hebben. Ik dacht als vrouw, misschien is dit wel 'Arie pesten' waardoor hij zwaar depressief en ongelukkig wordt. En moet je dat zo'n beest niet besparen deze lijdensweg? Maar op advies van Leo, werd Arie apart gezet. Dit gebeurt trouwens heel veel in de fokwereld, maar het leek me zielig.....

Onder protest ging Arie in z'n hok zitten. Na een dag liep hij weer vrolijk tussen de dames. Ik had een kiertje open gelaten aan de bovenkant wat hij had gevonden en waar hij net doorheen kon. Dus nadat Arie er definitief achter de tralies ging, wende hij aan zijn situatie. Hij legde zich erbij neer, wist op een gegeven moment niet beter meer. Hij kijkt dagelijks door het gaas naar zijn 'chickies' en kukelt ze elke ochtend gezellig wakker, maakt een praatje als ze langslopen.

Nu de dagen weer langer worden, heb ik besloten dat Arie er wel weer bij mag lopen. Ik wil tenslotte in het voorjaar leuke kuikentjes hebben. Ik heb de bovenzijde van zijn ren weer open gezet, zodat hij erbij kan. Dat moet toch een feest zijn voor Arie! Ik dacht, Arie springt eruit en erop. Maar Arie kan er nu al ruim een week uit, maar blijft zitten! Ik heb al voer op de rand gelegd, maar hij is gewend aan zijn situatie en blijft waar hij zit, terwijl er een mooie wereld voor hem open ligt. Hij ziet het niet meer.......

Volgens de deskundigen is dit gedrag gelijk aan menselijk gedrag. Als mensen gewend zijn aan een situatie, blijven ze doen wat ze altijd doen, dus krijgen ze wat ze altijd kregen. De kansen en mogelijkheden die voor ze liggen, zijn niet zichtbaar. Dus voor heel veel mensen een leven vol gemiste kansen. Erg? Ligt eraan hoe tevreden je over je leven bent. Hoe krijg je het als mens voor elkaar, jezelf niet te beperken door je eigen gevormde gedachten? Je grenzen kunnen wel eens verder liggen dan je denkt, waardoor je meer kunt dan je nu beseft. Er iets veel mooiers voor je ligt, dan je nu hebt. Ingesleten beperkingen, vastgeroeste gewoonten, een beperkte blik......

Moet ik Arie zijn kansen zelf laten ontdekken, hem daarbij helpen, of moet ik hem pakken en er plompverloren tussen zetten?

De vragen die dan opkomen;

• Gaat hij dit ooit zelf ontdekken of zit hij er gewoon na een aantal 'celibaat-maanden' nog?
• Moet hij inzien dat de wereld die buiten het hok ligt mooier is en hij gelukkiger wordt? En hij dus zelf actie gaat ondernemen met de nodige hulp.
• Of moet ik hem vangen, waardoor hij overstuur is en denkt, wat is dit nou weer, toch in de soep? En ineens blijkt dat hij weer met beide poten in het paradijs staat als 'stresskip' omdat hij niet beseft wat er nou is gebeurd? En hij er niks van geleerd heeft.

Wat denk jij wat het beste is voor Arie? Denk er eens overna.......... Heb jij trouwens ook zelf opgelegde beperkingen die helemaal niet blijken te kloppen? Mogelijkheden waar je veel gelukkiger van wordt? Nee, misschien dan maar 'gewoon' veilig in dat hokje blijven zitten, is ook een manier van leven!

By the way, misschien heeft Arie ontdekt dat het met al die vrouwen ook niet alles is en denkt hij, ik ga er mooi niet meer uit!