Is een moderne tuinbouw CAO wèl mogelijk?

Nog een aantal weken en onze tuinbouw CAO loopt weer af. Tijd voor nieuwe onderhandelingen, deze zullen in volle gang zijn. Ik ben benieuwd of we vanaf heden een realistische CAO krijgen, beter afgestemd op de huidige tijd, moderner qua insteek. Eén met kansen en mogelijkheden voor werknemer èn werkgever. Want de één kan niet zonder de ander! Wat zou dat mooi zijn.......

CAO-afspraken zijn nodig. Het is een meerwaarde voor de sector als alle afspraken en regelingen collectief geregeld zijn. echter als ik de huidige CAO zie, vraag ik me af wie deze afspraken heeft gemaakt? Allereerst is het een document van 76 pagina's, in een taal geschreven die een normaal mens na 1-2 keer lezen nog niet begrijpt. Waarom geen Jip en Janneke taal die iedereen begrijpt? Waarom zo ver van de werkelijke wereld af? Begrijpen de FNV en CNV hoe de hedendaagse arbeidsmarkt zich in de tuinbouw ontwikkeld. Ontwikkelingen kun je niet tegenhouden. Ik heb het gevoel dat ze dit wèl proberen..... Met alle gevolgen van dien!

Ik zal een paar voorbeelden geven;

Er werken veel mensen in de tuinbouw die een andere geloofsovertuiging hebben dan de basis Nederlandse overtuigingen. Dit betekent dat deze mensen feestdagen hebben op andere data. Zij mogen hier onbetaald verlof voor opnemen, terwijl ze op bijvoorbeeld hemelvaartsdag wel vrij zijn en dit niet willen. Echter in de tuinbouw groeien de plantjes 24/7 door dus wat zou het mooi zijn om een x-aantal vrije dagen te krijgen op jaarbasis per medewerker die je zelf mag inplannen op de gewenste feestdagen. Flex-feest!

Dit geldt ook voor alle bijzonder-verlofregelingen. Stel je voor dat je vrijgezel bent, nooit verhuist en enig kind. De kans dat je bijzonder verlof krijgt, is dan heel klein op een overlijden na (als dit niet op zaterdag is), maar ook deze kans is kleiner als je minder familie hebt. Terwijl je collega op jaarbasis altijd wel een paar dagen mee snoept, en je allebei hetzelfde werk doet, tegen hetzelfde salaris..... Zou iedereen niet gewoon op jaarbasis een x aantal uur bijzonder verlof moeten krijgen om zelf in te vullen naar eigen inzien. Hieronder zouden dan ook mooi de 'standaard' dokter/specialisten-bezoeken kunnen vallen. Want het zou beloond moeten worden als je je best doet dit zoveel mogelijk na werktijd in te plannen toch?

Mensen die nu in de tuinbouw werken en in de leeftijdsgroep 55-65 jaar vallen, hebben doorgaans hun leven lang in deze branche gewerkt. Altijd hard gewerkt..... Doordat ze ouder worden, is aangepast werk vaak de enige optie om ze in het arbeidsproces te kunnen houden door de vele lichamelijke arbeid die ze verricht hebben. Ook de snelheid is lager dan vroeger. Allemaal zaken waar een werkgever rekening mee moet houden en dit met alle liefde doet. Echter volgens de CAO krijgen deze mensen zgn. "ouwelullendagen". Dit zijn geen dagen om zich te ontwikkelen, bij te blijven, maar extra verlofdagen?!? Als je het mij vraagt niet meer van deze tijd! Ik vind het belangrijk deze mensen mee te laten groeien met de veranderende wereld, zodat ze tot hun pensioensleeftijd een meerwaarde voor een tuinbouwbedrijf kunnen blijven. 

Ook hebben de huidige afspraken bepaald dat je een zgn. "vastroest-bonus" krijgt. Als je lang in dienst bent bij één werkgever, krijg je extra verlofdagen. Je zou je voor kunnen stellen dat er na zoveel jaren een bepaalde bedrijfsblindheid optreedt en dat verlofdagen hier geen oplossing voor zijn! Kan met de waarde van dit verlof iets inspirerends worden gedaan? Een paar dagen company-rotation om eens ergens anders te kijken?

Een passend loongebouw is natuurlijk mooi om mee te werken. De bedrijven zijn echter dermate veranderd dat de mensen die in de laagste schalen werken, veelal zijn vervangen door inleenkrachten en flexwerkers en de managementfuncties die vroeger niet voorkwamen nu niet meer in dit loongebouw passen qua salarisniveau. Een update zou geen overbodige luxe zijn.

Naast de CAO hebben we ook te maken met wettelijke veranderingen. Er worden maatregelen genomen om mensen meer zekerheid te geven. De wet Werk en Zekerheid die er nu aankomt en bij de Eerste Kamer ligt! Met als resultaat dat werkgevers alles uit de kast halen er nu al onderuit te komen en meer mensen flexibel in te huren. Dus minder zekerheid! Mensen die via losse contracten werken, worden straks via een uitzendbureau ingehuurd of helemaal niet meer. Naar mijn mening is het gevolg dat van oorsprong Nederlandse en/of ouderen in de onderste lagen hier de dupe van worden. 

Al met al ga ik eens achterover leunen en toekijken wat de partijen met tegengestelde belangen ervan bakken! Ik hoop dat de FNV/CNV beseffen dat we in 2014 (!) leven en dat de werkgevers/regering hun best doen onze eigen arbeidsmarkt niet uit te hollen. Er zijn zoveel mensen die kunnen werken in NL en dit nu niet (hoeven) doen. Maar het één is altijd weer het gevolg van het ander en andersom. Dat kip-en-ei-verhaal.......

Haar leven zat in een doosje....

Toen ik nog klein was, gingen we regelmatig naar opa en oma toe. Ze woonden in Maasland. Opa was melkboer en oma had zo'n klein buurtwinkeltje in Schiedam. Wat ging ik graag mee naar de winkel als ik bij hen logeerde. Omdat mijn ouders een kwekerij hadden, was zo'n winkeltje in de grote stad natuurlijk het toppunt van avontuur. Ik weet nog tot in de details hoe het eruit zag, waar de voorraad met kazen lag, waar de snoepjes lagen, waar welke deur zat, hoe de kast in het kleine huiskamertje eruit zag, waar 'Pietepiet' (de kanariepiet) stond, enzovoort. Vreemd trouwens dat je sommige dingen uit het verleden niet meer weet en andere tot in de details, maar dat terzijde.

Als we dan thuis waren in Maasland na een lange werkdag Schiedam, mocht ik weleens in het 'doosje van Barri' kijken. Ook dit weet ik nog tot in de details. Of oma het leuk vond, weet ik eigenlijk niet, dàt detail kan ik me niet herinneren. Ik denk achteraf dat ze het liever niet wilde, teveel emotie, maar daar was ik  toen als kind niet mee bezig, bedenk ik me nu. Dat doosje fascineerde me! Ik werd ernaar toe getrokken. Nog steeds weet ik dat het in het linkerkamertje stond als je de trap op kwam, de trap kraakte, en in de kast aan de linkerzijde, op de bovenste plank stond het doosje...
.

Barri was "het oudste zusje" van m'n moeder. Ze is slechts 4 jaar geworden. Op een mooie dag fietste ze op haar driewielertje de afrol van de Pruimendijk in Rijsoord af, zo onder een grote zandwagen. Ze was in één moment van de wereld verdwenen.......

Dagen, weken, maanden heeft haar kleine zusje Ineke (mijn moeder) haar grote zus geroepen, want waar was ze nou...... Volgens de verhalen was mijn oma ook binnen korte tijd grijs van ellende en haarkleur, vandaar de 'uitdrukking' over 'grijze haren krijgen van iets', denk ik. Ik wist niet dat dit letterlijk kon trouwens. Ik denk dat mijn oma (en ook mijn opa) hier nooit helemaal overheen zijn gekomen. Het verlies van een kind blijft altijd als een steen in de rugzak des levens zitten die je op je rug hebt hangen en moet dragen.

In dat doosje zat 'haar leven'; de rouwlinten van haar afscheid, een gedroogd boeketje wat ze nog geplukt had voor het fatale moment, een haarlokje en veel papieren en kaarten. Dat dit 'haar' van dit meisje was geweest en dat zij die bloemetjes had geplukt, dat vond ik als kind een bijzondere gewaarwording. 

 

Er werd niet echt veel over gepraat, wel stond de foto altijd op de kast. Ik keek altijd graag naar de foto! Dan dacht ik; dus jij bent dat meisje die zo'n belangrijke rol heeft gespeelt in het leven van mijn opa en oma èn moeder. De foto staat bij ons ook nog op de kast.Voor mij was het een soort 'Anne Frank'......

Als kind kon ik ook niet begrijpen waarom dit nou moest gebeuren. Dit was toch zo zinloos! Iemand die ik graag had willen leren kennen. Nu weet ik dat het leven vol met zinloze dingen zit en dat je het leven krijgt zoals het wordt opgediend. Toen, als kind, was dit het enige en meest zinloze wat ik kon bedenken.

Ik wist al heel vroeg dat als ik een dochter zou krijgen, ik haar Barri zou noemen. Dit was geen idee, maar een feit.... Ik dacht daar ook verder niet overna, het was zo. Gelukkig heeft mijn man dit ook goedgevonden. Barri is een vrij bekende naam in de omgeving van Ridderkerk, een afkorting van Barbara. Hier in de omgeving is het een jongensnaam, maar dan met een 'y'..... 

Toen onze Barri werd geboren, was ik al een leven lang gewend aan haar toekomstige naam. Mijn moeder was totaal verrast dat haar kleindochter naar haar 'grote, kleine' zus is vernoemd. Ik heb het hier ook nooit met iemand over gehad, onbewust eigenlijk. Wat ik jammer vind, is dat mijn opa en oma dit nooit hebben mogen meemaken. Mijn opa overleed net na zijn pensioensleeftijd. Altijd hard gewerkt en heel hard gespaard voor zijn pensioentje als kleine zelfstandige en slechts 2-3 jaartjes van kunnen genieten. dat is zo'n gegeven om van te leren en het misschien zelf iets anders te doen,) Maar dat terzijde. Mijn oma overleed ongeveer tien jaar voordat Barri ter wereld kwam. 

Heeft een naam invloed op een kind? Onze Barri heeft een naam met een verhaal. Dat is bijzonder. Wat ook bijzonder of vreemd is, is dat ze zeker tot haar vierde/vijfde jaar bang was van auto's. Er was echter nog nooit iets voorgevallen, maar als er een auto in de buurt kwam, schrok ze. Erin zitten was geen probleem, maar ze bleef altijd bij me en kwam niet in de buurt van rijdende auto's. Dit is nu niet meer aan de orde gelukkig, maar een fan van op de weg lopen of rijden is ze geloof ik nog steeds niet. Is dit toeval of toch iets wat van boven komen? Heeft ze een beschermengel gehad? Ik weet het niet, zeg jij het maar.......

Het einde achter de schermen.

Dit weekend waren de open dagen bij verschillende crematoria in Nederland in verband met het 100 jarig bestaan. Een open dag met een zwart randje! Normaal gesproken kom ik daar alleen om afscheid te nemen van familie of andere dierbaren. Altijd weer een heftige gebeurtenis die vast onderdeel blijft in ieders leven.

Ik heb daarom van deze gelegenheid gebruik gemaakt een kijkje achter de schermen te nemen zonder emotionele betrokkenheid. M'n zusje zei niet direct 'ja', toen ik vroeg of ze meeging, want ze houdt hier niet echt van. Ik hou er in principe ook niet van, maar ben wel erg geïnteresseerd in dit soort zaken. Ik zou in 'deze laatste fase van het aardse bestaan' ooit wel iets willen bijdragen, in welke vorm, weet ik nog niet...... Maar goed, nadat m'n moeder aangaf ook graag hier te willen kijken, besloot m'n zusje toch mee te gaan. Zelfs m'n vader ging mee, dus een familie-uitje naar het crematorium! Bijzonder om hier met je ouders heen te gaan, want je praat hierdoor toch over dingen die anders niet zo gauw een gesprekspunt vormen aan de keukentafel.

Via een rondleiding kwamen we in alle ruimten van het crematorium. Het spannenste izijn natuurlijk de ovens, want daar gebeurt het! Er gaan altijd de wildste verhalen over de manier waarop het gebeurt, maar ik kon geen 'dubieuze' zaken ontdekken. Integendeel. 

Nabestaanden mogen nagenoeg alles bepalen. Hoe alles verloopt, op welke manier, hoe lang alles duurt, etc. Zo mogen ze bij heel veel zaken aanwezig zijn, ook als de kist daadwerkelijk de oven in gaat. Een kist wordt altijd op de dag zelf gecremeerd, meestal direct na de afscheidsdienst. Er kan ook maar 1 kist in een oven; totaal zijn er twee ovens in Ockenburgh. Niet iedereen blijkt in een kist gecremeerd te worden, er zijn ook mensen die door geloof, traditie of wens in doeken gewikkeld worden. Alles kan, mits de medewerkers niet geconfronteerd worden met de persoon. 

De temperatuur van de oven loopt van 850 tot 1250 graden. De kist zelf verdwijnt snel door deze hoge temperatuur, hier blijft ook geen as van over. De botten blijven echter voor een groot deel in tact. Bij elke verbranding wordt een vuurvast steentje meegegeven, waarop een uniek nummer staat om de overblijfselen te registreren.  Nadat de oven wordt leeggehaald, worden de resten in een bak geschoven. Eerst worden de magnetische metalen met een magneet eruit gehaald. Daarna eventuele andere restproducten die niet in de uiteindelijke as thuis horen. Glas wordt niet aangeraden in de kist te doen, omdat hierdoor de apparatuur beschadigd wordt. Eventuele sieraden blijven door de hoge temperatuur niet in tact, maar worden 'klompjes' die verzameld worden voor een goed doel.

De basis van het lichaam wat overblijft (restant as + botten), wordt vermalen tot fijne as. Dit wordt verpakt in een koker of zwarte plastic vaas. Hier zit weinig verschil in, dit ligt aan de afspraak met de familie. Na een maand wordt de as wettelijk vrijgegeven om opgehaald te kunnen worden. Eerder kan, maar dit moet via het gerecht worden aangevraagd. Daarna kan de familie kiezen wat ze met de as willen doen. Je mag het in principe overal verstrooien. Je kunt het ook verwerken in sieraden of het in een mooie vaas doen en in een urnengalerij zetten. 

Wat is er veranderd voor mij na dit bezoek? Ik ben veel te weten gekomen, heb weer veel geleerd en heb echt alles kunnen vragen wat er in me op kwam, aan een vriendelijke meneer die ons heeft rondgeleid. Het is een minder beladen locatie en onderwerp geworden, nu ik weet wat er gebeurt!