maandag 22 september 2014

Mijn terugblik op 5 jaar huwelijk!

Vijf jaar geleden precies (22 september 2009) zetten we onze handtekening onder een "echtelijk verbindingscontract". Het heeft vrij lang geduurd, voordat dit plaats kon vinden, want de bedenktijd die Leo nodig had, was langer dan ik dacht. Zo'n 8 jaar en twee kinderen later, durfde hij de stap te wagen.

We maakten een afspraak op het Gemeentehuis in Naaldwijk. Het lukte niet om het gratis te doen, want dat gaat alleen om de eerste afspraak die de Gemeente vaststelt voor een bepaalde dag. En op die bepaalde dag, die eerste afspraak, is het maanden volgeboekt..... Terwijl ik niemand ken die gratis getrouwd is? Dus dat werd betalen! 

Om het simpel te houden, waren onze twee zussen als getuige en de kinderen erbij, om de 'happening' compleet te maken. Na een 'ja' in een kantoortje, kon de beste man van de burgerlijke stand er ook niet veel meer van maken, want ringen en ballonnen waren er niet..... 
Na een bakkie bij Mirell, zijn we gewoon maar weer ons ding gaan doen die dag. De familie hebben we een taart gestuurd met "hiep, hiep, hoera we zijn getrouwd". Geen poespas, geen gedoe.....

Waarom deze keuze het zo te doen? We houden er allebei niet van, een dag in de belangstelling te staan. En als we iets vinden, doen we het ook niet, ook als de traditie anders is. We hebben er trouwens niemand over gehoord. We hadden bovendien een voorbeeld voor ons van een sprookjeshuwelijk met alles erop en eraan, en na een paar maanden was het klaar. We hadden er wel vertrouwen in hoor, de bedenktijd was tenslotte lang genoeg geweest.

Hoe kijk ik terug op die vijf jaar? Als ik zou trouwen zou ik het zeker weer zo doen! Het gaat om de invulling die je geeft aan je huwelijk, niet om het feestje. Want je moet eerst maar eens bewijzen dat het in voor en tegenspoed óók lukt..... Gezien het aantal scheidingen, blijkt het toch een hele opgave. 
Als ik zou trouwen, zou ik ook zeker weer voor Leo kiezen! We hebben het heel goed met elkaar. Ik heb een bepaalde vrijheid nodig die ik krijg, en hij ook, binnen bepaalde kaders natuurlijk. Wij zijn niet elkaars bezit, vinden we. Dat zal iedereen zeggen, maar de praktische uitvoering is vaak anders.
We leven samen ons leven, hebben het naar ons zin en kunnen onszelf zijn. Laatst vroeg iemand mij; is dit dan de man voor het leven?  'Garantie tot de deur', want ik kan hem niet tegenhouden als hij kiest voor een ander leven. Ik doe wel m'n best om het leuk en gezellig te hebben en hij ook. Dat vind ik heel belangrijk! In de vijf jaar dat we getrouwd zijn (+ de jaren ervoor dat we elkaar kennen) hebben de borden nog niet door de keuken gevlogen, weleens een discussie, maar geen ruzie. En dit komt niet omdat hij alles goed vindt (wat sommigen denken), want hij heeft wel degelijk een eigen mening.  We vinden ruzie geen nut hebben, daarom is het nog niet voorgekomen. Ze zeggen dat het gezond is, maar om het nou te forceren voor onze gezondheid, gaat ons wat ver.

We hebben een leven samen, maar doen ook dingen die we leuk vinden, apart. Hij gaat graag naar concerten of sporten. Ik dus niet. En ik ga weer graag naar rommelmarkten. Daar heeft hij niks mee! Ik zal dan niet zeggen, omdat ik het niet leuk vind, ga jij ook maar niet. En andersom ook niet. Hij gaat dan met iemand die wèl van die hobby's houdt. Dat is voor ons de oplossing.

Ik vind het ook belangrijk dat je bij elkaar bent, omdat je dit graag wilt, niet omdat je een keer 'ja' hebt gezegd en later denkt, shit, wat heb ik nou gedaan, uitzitten maar die rit. Eigenlijk moet je regelmatig evalueren, je moet toch weten van elkaar wat je verwacht van elkaar en of je gelukkig bent.

Heb ik dan de oplossing voor een lang en gelukkig huwelijk? Zeker niet! Want iedereen is anders en gaat op een andere manier met zijn of haar partner om. Je zou maar heel jaloers zijn, dan heb je het moeilijk als hij of zij iets onderneemt met een ander. Je zou alles samen willen doen, dan moet je partner dit ook leuk vinden. Ik zou het hier Spaans benauwd van krijgen, by the way. 
Er kan ook van alles gebeuren, dingen die je wel, maar ook nièt in de hand hebt. Je moet samen kijken waar je happy van wordt en wat je wilt in het leven. Dit is tenslotte geen repetitie, want je leeft maar 1 keer.



zaterdag 20 september 2014

Mensen in "apen-pakkies" met een toeter of een trommel?

Ik kom helemaal niet uit een muzikale familie! We hadden de radio wel vaak aan, maar dan als achtergrond-muziekie. Ik heb geen ritmegevoel en geen oren om ècht van muziek te kunnen genieten. Je kunt niet alles hebben.... Ben een beetje van de foute muziek, zo'n type ben ik.... Daar hebben echte muziekliefhebbers ècht een hekel aan. Zoals Leo.

Deze week moest ik namens de Maasdijkse krant naar de taptoe (?) Ik kende alleen een soort maandblad van mijn basisisschool-tijd dat zo heette, ik weet niet eens of het nog bestaat. Ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik geen flauw idee had wat het was. Het was iets met van die muziekgroepen op het voetbalveld. Op tv zie ik weleens van die muziekverenigingen, dan zap ik gauw door. Dat is niet mijn ding! Al die mensen in die "apen-pakkies" met zo'n toeter of een trommel. 
Ik dacht dat het maar een uurtje duurde, maar mijn informatie bleek onjuist! Het is een heel evenement wat uren duurt. Elk muziekkorps geeft een eigen optreden weg. Dus al met al kreeg ik verrekte honger, want ik dacht even en half uurtje weg te zijn, maar dat bleek een paar uur te zijn. En ik ging net voor het eten weg..... Dom!

Ik heb dat zo eens staan aanschouwen langs dat voetbalveld. Ik vond het eigenlijk heel leuk om eens mee te maken. Geef ik dan ook wel weer toe. Wat een verschil in uitvoeringen. Van heel statig, gedisciplineerd en traditioneel tot een soort theatershow..... Mooie kostuums, tot in de details verzorgd. Hoe hipper, hoe meer jonge mensen erbij betrokken waren, dat viel me wel op. De groepen van Rijnmond deden het echt super goed. Daar wordt echt aan gewerkt door professionals! Leuke, jonge meiden die het geweldig vinden om mee te mogen doen. Voor mij een paar uur daarvoor nog onvoorstelbaar, maar nu kon ik me er zeker wat bij voorstellen. Wat een show. 


Van die kleine mannekes van een jaartje of 7-8 die zo'n hele show meelopen, helemaal getraind. Heel knap! Zie ik mijn kinders nog niet doen. Het was een leuke ervaring.


Dus het blijft leuk om bij ons lokale "krantje" te werken, niet alleen om in te burgeren, maar ook omdat je dingen doet, die je anders niet zou doen!