Complimenten kunnen ontvangen is ook een kunst....

Het geven van complimenten is iets wat geen onderdeel van onze opvoeding was.

Als mijn vader zei: "Wat zit je haar mooi......" met zo'n vreemd lachje, dan wist je dat het "uien" was. Als hij zei "Heb je nieuwe schoenen?" Dan wist je zeker dat hìj ze in ieder geval nièt mooi vond. Dus zolang je geen omgekeerde-complimenten kreeg, wist je dat het goed ging!

Zo was mijn opvoeding en zo ben ik. Ik wist niet beter, had er geen last van, was niet anders gewend en heb een leuke en onbezorgde jeugd gehad!

Naar mate ik ouder werd, bleek wel dat ik deze omgekeerde wereld verwarrend vond. Want als iemand een welgemeend compliment gaf, gingen bij mij de alarmbellen dat er iets scheef of krom was.

Mijn overlevingsstrategie was, eroverheen praten, bagitaliseren of de aandacht afleiden..... Niet leuk voor de ander natuurlijk, die moeite doet. Eigenlijk gewoon een belediging als je het compliment niet in ontvangst neemt. Je gooit als het ware "het cadeautje" op de grond zonder het uit te pakken.

Bij mijn vorige werkgever volgden we de Dale Carnegie Course. Een trainingsprogramma, waarbij al je eigenschappen, mogelijkheden en vaardigheden onder de loep werden genomen en verder ontwikkeld. Al snel bleek dat ik geen complimenten in ontvangst kon nemen...... Dus wat was de oplossing; net zo lang complimenten ontvangen van mijn collega's totdat ik ze recht in de ogen kon blijven kijken en dank-je-wel kon zeggen. Het duurde een paar rondes, maar het lukte. Mijn hele leven zal ik deze oefening niet meer vergeten, het zweet stond in m'n nek.

Ik moet zeggen dat ik er sinds die tijd bewuster mee omga, het blijft echter een valkuil. Op onverwachte complimenten reageer ik van nature nog steeds "verdedigend". Als ik het aan zie komen, lukt het wel. Het blijft moeilijk, maar ik doe m'n best. Ik vind het trouwens wel leuk een compliment te krijgen net als iedereen, ik vind het alleen moeiljk het in ontvangst te nemen.

Zelf complimenten geven vind ik leuk. Doe ik ook regelmatig. Volgens de geleerden doet iedereen het te weinig dus dat zal ook voor mij gelden. Terwijl het weinig moeite en geen geld kost, en iedereen er blij van wordt, ook al kunnen sommigen ze moeilijk in ontvangst nemen......

Verboden voor etenswaren

Ik weet nog goed dat mijn vader boos werd als wij vroeger etenswaren in de vuilnisbak gooiden! Wij hadden dieren thuis, die altijd wel trek hadden. Dus daarom was het bij ons echt 'not done'  iets weg te gooien wat nog eetbaar was. Al ging het maar om een klokhuis....

Dan zat ik lekker voor de TV met m'n appeltje en moest ik naar de dichtsbijzijnde papegaai of iets anders warmbloedigs wat klokhuizen lust, lopen. Als puber was ik natuurlijk liever lui dan moe, dus verstopte ik het in de prullenbak. Het leek alsof we camera's hadden hangen, want in de meeste gevallen werd ik wel betrapt. 

Als m'n kinderen nu bij opa en oma zijn, zie ik hetzelfde tafereel. Opa heeft ogen in z'n achterhoofd voor dit soort dingen.

En dit gen blijkt ook nog eens erfelijk te zijn..... Ik heb standaard een emmertje op het aanrecht staan voor afval voor de dieren. Ook ìk haal het niet in m'n hoofd om iets weg te gooien, waar ik de kippen een plezier mee kan doen. Als ik naar buiten loop met m'n emmertje staan de geiten, kippen en konijnen al te springen achter het hek. Daar krijg je dan ook vanzelf een schuldgevoel van, als je het toch in je hoofd zou halen iets weg te willen gooien.

Net als vroeger vind ook ik regelmatig verstopte, uitgedroogde etenswaren in de laden van de salontafel, in de boekenkast en in de antieke grammofoon. Geen zin om te lopen blijkbaar. Maar ze gaan dan alsnog in m'n emmertje.

Deze week ontdekte ik broodkorsten in de afvalbak. Gewoon bovenop, in het zicht. Dus ik vraag aan Leo: "Wie heeft dat gedaan?" Hij zegt: "Ik niet, anders had ik ze wel verstopt in die bak!"

Dat klokhuis met die appel eromheen, valt dus niet ver van de boom blijkbaar.

Is Nederland kansloos of vol kansen?

Voor mijn gevoel is het al een tijd lang een onprettige tijd om in te leven. Weinig positief verrassende berichten in het nieuws. Meer een gevoel van 'dat kan er ook nog wel bij'..... Door velen wordt dit tijdsperk, het "overgangstijdperk" genoemd. We zitten als het ware tussen de oude en de nieuwe tijd in. Afscheid nemen van het oude, om aan het nieuwe te beginnen. Klinkt mooi, maar mensen die geprofiteerd hebben van het "oude" doen er alles aan dit te behouden, logisch.

"Graaicultuur" komt als nieuw woord tegenwoordig in alle sectoren voor, gezondheidszorg, politiek, non-profit organisaties, etc. De meeste in het verleden opgezette systemen in BV-NL blijken massaal misbruikt te zijn/worden. Met als gevolg dat er een chronisch tekort aan financiële middelen is ontstaan om het huidige systeem te kunnen blijven bekostigen.

Het lijkt of een groot deel van de schijnwereld uit het verleden, de laatste tijd omvalt als een kaartenhuis. De sportwereld die door doping gebaseerd was op onmenslijke prestaties. De Katolieke kerk die niet handelde vanuit de goede bedoelingen van Onze Lieve Heer, maar vanuit de sexuele behoeften van de vertegenwoordigers. De banken die het toneel waren van over het paard getilde cowboys die onacceptabele risico's namen met het geld van de burger en hier rijkelijk voor beloond werden. Landen die gered moesten worden, omdat ze anders failliet zouden gaan, een tot nu toe onbekend fenomeen. Goede doelen organisaties die eerst zichzelf en dan het goede doel voorop zetten. Een wereld van misbruik van uitkeringen, gezag, wachtgeld, declaraties, donaties, bonussen, subsidies, kinderbijslag, status, etc.

Met alle gevolgen van dien; Dalende huizenprijzen, dalende grondprijzen, stijgende premies, stijgende belastingen, ontslagen, bedrijven die moeten stoppen, al met al een klimaat waarin groei/opbouw niet echt aan de orde zijn.

En we zijn er nog niet....... Er emigreren steeds meer mensen naar andere landen. Dit zijn echter mensen die een bijdrage konden leveren. Het percentage ontvangende-mensen wordt hierdoor dus hoger. Blijft dit goed gaan?
 

De werkeloosheid in NL blijft stijgen. Het aantal Poolse werknemers in Nederland ook. Dit staat als je het mij vraagt haaks op elkaar. Ik weet òòk wel dat Poolse mensen graag willen werken en niet zeuren èn Nederlanders andersom, maar toch klopt het niet. Werkgevers hebben dan ook liever mensen die wèl kunnen werken dan mensen die de werkmentaliteit verleerd zijn door het systeem van de zorgstaat. Dit hebben we zelf gecreeërd, dit is aangeleerd gedrag.  BV-NL heeft mensen geleerd rechten te hebben en geen plichten meer.

 

Als je dan hoort dat de EU 102 miljard geeft aan Polen, en Nederland blij is met een miljard minder betalen, ga je je toch afvragen, hoe dit mogelijk is. Stukje bedrijfsblindheid, zou ik zeggen! 

Nu de andere zijde, ik ga het verhaal weer opbouwen! Nederland is een land met veel mooie bedrijven, er zijn veel mensen die het land kunnen opbouwen, weer gezond maken. Een land met kansen en mogelijkheden. We moeten ons best doen afgestudeerde specialisten voor ons land te behouden. Jongeren zijn de toekomst. Geef ze die kans in eigen land. Iedereen wil zo graag weer vóóruit! Echter het nieuwe tijdsperk moet wel snel in zicht komen! Anders kunnen we de steken die we hebben laten vallen, niet meer rechtbreien. Wat kan ik daar als individu aan doen, vraag ik me af?