Een terugblik op mijn afgelopen jaar!

Nog een paar uur te gaan en we zitten in het nieuwe jaar; twintig-veertien. Wat vond ik ervan, wat ga ik anders doen of juist hetzelfde;

Wat mij opviel in dit afgelopen jaar was dat het in de media een vrij negatief jaar was. Wat een ellende werd er naar boven gehaald; geweld, bedrog, fraude, armoede, bezuinigingen, etc. Ik stel me weleens voor hoe het zou zijn als we geen media hadden. Ik denk dat de wereld er dan positiever uit zou zien, want je baseert je beeld en gemoedstoestand op wat je om je heen ziet en ervaart. Misschien weer wat naïef om zo te leven? Wat niet weet, wat niet deert...... Ik besef dat ik me soms weleens heb laten meeslepen, met als gevolg dat ik er niet blijer van werd.
Kun je je afsluiten voor negatieve berichtgeving waar je niet vrolijk van wordt? Of is het goed om te weten wat er speelt? That's the question.

Ik ben wat selectiever ben geworden qua berichtgeving via Social Media. Gaat trouwens automatisch. Mensen die op Facebook alleen maar geweldige berichten plaatsen hoe geweldig hun 'hubbie (?) of mannetje' is en natuurlijk hun bovennatuurlijke kids, haal ik uit m'n tijdlijn. Ik heb geen zin in deze berichten, vooral niet als je via andere wegen hoort dat ze het thuis drukker hebben met ruzie zoeken dan gezellig zijn. Ik heb hier weleens een blog over geschreven 'de show van het leven'. Keuzes maken in het digitale leven (net als in het normale leven); hier wordt het een stuk realistischer en rustiger van.... Ook mensen die alle maar 'rotzooi' en reclame erop zetten, haal ik uit m'n tijdlijn. Of alle advertenties liken. Allerlei dierenleed delen; erg, maar ik zit daar op zo'n moment niet op te wachten.

Ik merk ook dat ik ouder word, omdat m'n kinderen groter worden.  Ze worden mondiger, zijn me soms al te slim af. De wereld ligt voor hen open. Voor mij gaat het hard, maar voor hen is het tempo makkelijk bij te houden. Dit merk ik ook tijdens m'n werk. Met een beetje training en energie lukt het me goed. Het is ook leuk om bij te blijven en niet langs de zijlijn te belanden. Je hebt jongeren wel nodig om een mooie combinatie te maken tussen inzichten, ideeën en ervaring. Ik beloof dat ik hard m'n best zal doen, geen 'vastgeroest oud wijf' te worden dat roept, 'ja, maar dat heb ik altijd al zo gedaan.....' Dus 'wake me up' als ik me in die richting begeef!

Ik wil nog meer speciale momenten creëren voor mezelf die het hoofd in gaan als mooie herinneringen. Ik besef dat ik deze zelf moet creëren. Momenten waaruit je voldoening haalt. Iedereen heeft behoefte aan andere momenten en vindt iets anders special. Voor mij zijn dit onverwachte, bijzondere, verrassende dingen. In 2013 waren dit oa; zomaar 'alleen met jezelf' eens ergens heen gaan, met de 'duck' en de kinderen rondjes blijven rijden op de rotondes met de muziek hard aan, op een mooie manier afscheid mogen nemen van een dierbaar iemand, een onverwacht bloemetje brengen bij mensen die zich afvragen waar ze dit aan te danken hebben, nieuwe mensen ontmoeten, live kennis maken met digitale bekenden, uitdagingen stellen voor mezelf en daardoor overwinningen behalen, zomaar iets doen voor iemand zonder iets terug te verwachten, keuzes durven maken die andere mensen niet altijd pleasen, blij worden van kleine dingen, ideeën ook werkelijk uitvoeren en zo zullen er nog wel een aantal dingen zijn.

Voor 2014 eigenlijk geen goede voornemens, die hou ik toch niet vol anders had ik het al eerder gedaan. Wel een aantal dingen een klein beetje anders doen.... Over het algemeen kan ik zeggen dat ik een druk maar voldaan leven heb op dit moment. Soms wil ik weleens teveel van mezelf, maar dat doe ik allemaal zelf, is me weleens verteld. Ik kan mezelf zijn en doe m'n ding.  Leo verklaart me weleens voor gek als ik met de dieren in en om het huis 'praat', maar ik ben wie ik wil zijn en hij heeft me zelf uitgezocht. Ook m'n kinderen vinden mamma wel een beetje raar op z'n tijd als ze liedjes gaat zingen die niet aan te horen zijn, en zich niet als standaard mamma gedraagt, maar ze hebben (nu nog)  liever een "gekke" mamma dan een gewone, zeggen ze! Dus ga ik maar lekker verder zo volgend jaar.

Ik wens je het beste toe in het nieuwe jaar! Realiseer je dat je een groot deel van je eigen leven/geluk in eigen handen hebt! Een goede gezondheid is natuurlijk een geschenk, maar de rest is redelijk stuurbaar. Maak er wat moois van.......

Een beetje aandacht voor mijn waarheid aub!

Mijn moeder heeft vroeger in een apotheek gewerkt in Schiedam in de jaren voordat ze trouwde. Daarover hoorde ik als kind de verhalen over wat ze daar heeft meegemaakt. Van bijzondere, aardige, onaardige, sterke tot aandacht-vragende mensen. Er waren toendertijd mensen die loze middeltjes kregen voorgeschreven van de dokter (zgn. placebo’s) die vele kwalen genazen. Hoe kan dit? De kwaal zat tussen de oren, de oorzaak was vaak een chronisch tekort aan aandacht of iets om handen willen hebben. Zonder dat deze mensen zich hiervan bewust waren trouwens. Als je kunt vertellen dat je bij de dokter bent geweest en wat je hebt, wat je voelt, wat hij zei en wat je hebt gekregen, heb je wèl wat te vertellen! Ik ben ervan overtuigd dat ze ook écht wat voelden!
Zo blijft pijn een variabel begrip. Pijn is voor iedereen anders. Iedereen heeft een andere pijngrens en niemand weet hoe de pijn van een ander voelt. Wat is waar als iemand zegt dat iets heel erg pijn doet? Is dat even erg als jouw ‘heel erge pijn’? Bij de één is een verkoudheidje al een reden om niet te kunnen werken en de ander kan met een stevige griep nog best werken als hij tussendoor een uurtje gaat liggen zweten. Je weet alleen hoe je eigen pijn voelt…. Niemand vindt zichzelf een aansteller!
Conclusie; veel dingen die je voelt, hoort, ziet, interpreteert en ervaart, zijn mogelijk anders dan dat je denkt of worden door anderen anders gezien. Echter hoe kom je erachter wat DE waarheid is in plaats van jouw waarheid. Of is er geen echte waarheid in veel gevallen?

Ander voorbeeld; zijn mensen die arm zijn anno nu, echt arm? Of is het iets wat ze zelf geloven of zelfs wat ze wordt aangepraat? Als je een 'maandelijks bedrag' ontvangt van de staat, je hebt een dak boven je hoofd, je hebt eten en drinken, krijgt medische zorg, je kinderen kunnen naar school, ben je voorzien in de basisbehoeften toch? In andere delen van de wereld ben je dan, meer dan rijk. Tegenwoordig wordt in de media verkondigd dat je hier arm bent als je niet op vakantie kunt, geen dingen kunt kopen die je buurman wellicht wel kan kopen, als je geen genotsmiddelen kunt aanschaffen,  geen mobiele telefoon hebt, geen TV, etc. Wat is arm, wat is de waarheid?

Ik denk hier vaak over na en vind dit een lastig onderwerp. Als ik van mensen uit mijn omgeving hoor hoe zij dingen zien en ik op dat moment denk, volgens mij slaat dat echt nergens op, wat is dan waar? Zo is het in het hele leven; feitelijke dingen en situaties die door elk individu anders geïnterpreteerd worden. Het is vaak niet goed of fout, alleen voor iedereen anders.

Een voorbeeld van mijn eigen waarheid die van geen kanten klopte:

Al een tijdje had ik ‘krakende’botten als ik bewoog. Ik weet dat ik wat ouder wordt, maar het ging niet over. Als ik bukte om m’n sokken aan te trekken hoorde je mijn botten al “piepend” kraken. Op een gegeven moment ga je voelen dat je stijver wordt; dat zal het gevolg van dat botprobleem wel zijn. Misschien moest ik toch maar eens naar de dokter gaan. Want je weet het nooit tegenwoordig. Als je gaat googlen, kom je de raarste ziekten tegen. En waarom zou ik dat niet hebben? Misschien was er wel een pilletje voor….. Totdat ik er na al die weken achter kwam dat het m’n BH was die piepte! Hoe dom voel je je dan. Had ik daar zowat bij de dokter gezeten, mogelijk doorgestuurd geworden voor een MRI scan en in de medische malle molen terecht komen en dat met een piepende BH…. Helemaal overtuigd van mijn kwakkelende gezondheid.

Hoeveel mensen staan niet open voor een andere waarheid, gaan helemaal op in hun eigen waarheid, verstrikt in eigen val. Geen weg terug kunnen vinden naar een realistischere waarheid. Mogelijk brengt die andere kijk, dat idee van een ander of de feedback die je krijgt, je wel uit die eigen waarheid, op weg naar de realiteit. En zo weer energie  kunnen steken in leuke dingen waarover je kunt vertellen om positieve aandacht te krijgen.....

Is er een medicijn voor de ziekte die welvaart heet?

Soms voel je gewoon een blog opkomen, maar moet het nog tot één logisch verhaal worden gesmeed. Of dit deze keer gaat lukken?
 

Volgens deskundigen zitten we in een overgangsperiode. Dat betekent veranderen.... Au! Van een overvloedige weggooi-consumptiemaatschappij naar "minder voor minder". Van narcistische, zelfingenomen en niet-snel-tevreden mensen, naar een samenleving die met elkaar leert leven, respect heeft voor de natuur (plant, dier en aarde), tevreden zijn met minder en ook in positieve zin naar hun medemens kijken.
 

Uit het huidige leven gegrepen;

• Als ik in de krant lees dat een pastoor zich verkleed als zwerver en vervolgens door de meeste trouwe volgelingen niet meer als medemens wordt gezien die je lief moet hebben, maar weg moet jagen. Dan vraag ik me af of hoe je dit geloof-technisch uit kunt leggen?

• Als ik hoor van een collega hoe mensen hun karren volladen bij de Makro met speelgoed, alsof het gratis is, het einde van het speelgoed nabij is, het een eerste levensbehoefte lijkt te zijn, vraag ik me af of dit normaal is in wat wij noemen, crisistijd?

• Als ik voorop onze regionale krant zie dat er zes ondernemers met hun borst vooruit staan op de voorpagina omdat ze geld inzamelen voor giro 555. Krijg ik een tweeledig gevoel; eerst ik, dan wij en uiteindelijk zij, of zoiets. Dan vraag ik me af, doe je dit ook als het anoniem zou zijn?

• Als ik overal lees hoe het gemeenschappelijke belang in deze tijd ten onder gaat aan het eigen belang, voel je inmiddels een soort gewenning. Goede doelen die ons belazeren. Bestuurders die vinden dat ze het recht hebben gevuld te vertrekken, na er een zooitje van gemaakt te hebben. Onterechte declaraties, onterechte bonussen. Het is voor ons geen nieuws meer! Dan vraag ik me af, wie stopt dit?

• Als ik zie hoe we met z'n allen elke gelegenheid aangrijpen om mensen in een hokje te plaatsen als er iets negatiefs gebeurt, terwijl 'Nederlands ogende medemensen' die iets doen wat niet hoort, toch hetzelfde zijn? Het is echter verleidelijk om te generaliseren. Dan vraag ik me af, kunnen we mensen als individu zien, als wereldburger?

• Als ik ervaar dat mensen die ziek zijn (geweest), "andere" mensen worden, die de kleine dingen waarderen, dankbaar zijn voor wat ze hebben, genieten van de mooie kanten van het leven. En geen behoefte hebben aan materialistisch overschot, er bewust voor kiezen hun energie zo positief mogelijk te gebruiken. Dan vraag ik me af of anderen deze "knop" ook kunnen vinden, zonder ziek te worden?

• Als ik bij Geer&Goor op tv een wel heel zielige mevrouw zie, die elke week maar 1 pakket bij de voedselbank krijgt en hier blijkbaar zo goed van kan eten dat ze qua gewicht zowat door haar scootmobiel zakt, d'r gelnageltjes mooi gelakt zijn, d'r laptop en Xbox staan te glimmen in de kamer, maar ze het een schande vindt dat ze van 40 euro per week rond moet komen, en ze soms niet eens shag kan kopen. Dan vraag ik me af hoe ver wij af zitten van een realistisch beeld van "arme" mensen?

• Als ik ervaar hoe dankbaar mensen zijn die niet veel hebben en hoe ondankbaar en ontevreden mensen zijn die alles (teveel) hebben. Dan vraag ik me af of materialisme een ziekte is?

• Als ik lees hoeveel mensen schulden hebben, omdat ze dingen hebben gekocht die ze niet konden kopen, maar wel wilden hebben, omdat ze vonden dat ze dat verdienden of dat ze daar recht op hadden. Dan vraag ik me af of de lol van het "hebben" opweegt tegen de zorgen om je schuld af te betalen?

• Als ik hoor hoe onze kinderen het druk hebben met opsommen wat ze allemaal willen hebben en dit heel gewoon vinden, en kinderen die niet veel hebben blij zijn met alles. Onze welvaartkinderen willen Uggs, een iphone, Xbox, TV, laptop, etc. Kinderen die de NL cultuur nog niet goed kennen, zie je verbaasd kijken naar 'de man met baard' die zomaar cadeaus geeft in een supermarkt; Het meisje stond perplex en ging terug naar de Sint om hem te bedanken en vertelde hoe blij ze met het cadeautje was. Onze welvaartskinderen zouden teleurgesteld zijn dat ze niet kregen wat ze gevraagd hebben. Dan vraag ik me af wat voor wezens we creeëren?

• Als ik zie hoe mensen met zichzelf bezig zijn. Het druk hebben met het plannen van hun vakanties, computerspelletjes, shoppen, etc. Het niet meer zo belangrijk vinden te werken, nuttig te zijn; het wel best vinden zo. Vinden dat ze alleen rechten hebben en het niet eerlijk vinden dat ze nog plichten hebben. Dan vraag ik me af hoe ons dit heeft kunnen gebeuren?

• Als ik hoor hoe mensen zich opstellen naar mensen met een andere afkomst/cultuur, schaam ik me bestwel dat wij zo kortzichtig zijn en vrees met enige vrees hoe onze kinderen in deze multiculturele samenleving hun plekje gaan verwerven. Dan vraag ik me af waar het gevoel vandaan komt, je boven anderen verheven te voelen?

• Als ik zie hoe we met dieren omgaan in deze tijd, alleen omdat we meer willen. En dit ten koste van de natuur. We er niet bij na willen denken waar ons angora trui vandaan komt. Hoe het leven was van ons sateetje. Dan vraag ik me af of we andere wezens ook een goed leven gunnen?

Ik besef dat ik ook onderdeel ben van de huidige maatschappij. En me dus ook laat meeslepen en vormen. Een stukje opvoeding, ervaring, weet-niet-beter-syndroom. Ik vind  dingen "normaal", die misschien wel niet normaal zijn....

Als ik deze opsomming teruglees, vraag ik me af waar die knop zit, zodat we naar de nieuwe wereld kunnen? Ik heb er eigenlijk wel heel veel zin in!

Is humor op het werk iets van vroeger?

Inmiddels ben ik 40, voor mijn gevoel nog een jong 'blommetje', maar volgens de generaties die na mij komen, een vrouw van middelbare leeftijd. Als ik met mensen van mijn leeftijd en ouder praat, was vroeger alles leuker, gezelliger, grappiger. Er kon veel meer..... Mensen waren in voor een geintje. Er werd veel meer gelachen, zowel thuis als op het werk.
Als ik even verder ga op de werksituatie, gaf een collega onlangs aan dat het wellicht de crisis is. Zorgt deze ervoor dat we zo gespannen zitten te werken, dat er geen tijd meer is voor humor? 

Als ik terug ga naar mijn tijd bij Brinkman, inmiddels 20 jaar geleden, waren dit echter ook geen makkelijke tijden. We zaten toen midden in tijden van veranderingen, een reorganisatie, etc. En toch was er tijd voor humor, wat zorgde voor een positieve impuls om veel werk te verzetten, alles weer een beetje positiever zien. Ook bij Preforma hebben we het nodige beleefd, waar ik nog met veel plezier aan terug denk. Je moet zowat uitkijken dat je niet zo'n mens wordt dat het alleen over vroeger heeft en hier op moet teren om het leven aangenaam te houden.

Naarmate de jaren zijn verstreken, is die humor op de werkvloer voor mijn gevoel voor het grootste deel verdwenen. Maar goed, dat is mijn ervaring! Mischien is het bij anderen nog wel lachen, gieren, brullen?

Mensen zijn serieuzer geworden, bang dat er weer mensen zijn die het nièt leuk vinden. We passen ons aan aan de mensen die een kort lontje hebben en kiezen daarbij voor de veiligste weg. Lekker in die comfortzone vertoeven, is best prettig. Want stel dat je iets leuks/grappigs doet, en iemand voelt zich weer gepasseerd dan is het leed tegenwoordig niet te overzien..... In de huidige maatschappij is er altijd wel iemand die zich achtergesteld voelt, beledigd of gediscrimineerd voelt, zich tekort gedaan voelt, etc. Deze mensen kunnen altijd medestanders vinden en voordat je het weet, heb je een groep 'kleinzielige dwarsliggers'. Zo'n groep zorgt ervoor dat we een steeds vlakkere maatschappij krijgen. Steeds minder spontane en verrassende initiatieven. Gewoon automatische piloot zullen we maar zeggen.

Het vreemde is echter dat veel mensen wèl behoefte hebben aan wat meer humor, vooral op de werkvloer. Tenminste dat hoor ik om me heen! Het werkt motiverend, het zorgt ervoor dat er eens iets anders gebeurd, de teamgevoel wordt gestimuleerd, etc. Of is dit slechts een kleine groep in het geheel die dit als positief ervaart? Voor mijn gevoel had ik in mijn 20-er jaren veel meer lol dan de huidige jongeren van die leeftijd. Maar wellicht zie ik dit verkeerd....

Wat kunnen bedrijven hiermee? Want onderzoek heeft uitgewezen dat het productieverhogend werkt, doordat mensen meer werkplezier hebben. Medewerkers worden creatiever, kunnen beter samenwerken doordat de relaties onderling beter worden. Het werkt relativerend. Het is positief voor de medewerker, de leidinggeveñden en het bedrijf. Dit wil toch elk bedrijf?

Het zal voor een deel ook aan de leidinggevenden liggen van het bedrijf. Moeten zij dit stimuleren, waardoor het werkplezier wordt vergroot? Of is hun taak zo serieus mogelijk een bedrijf neer te zetten. Mogelijk kan het allebei? Of zijn de tijden veranderd en passen de termen als humor, grappen, lachen, gieren, brullen niet meer in het plaatje 'werk' anno 21013? En hebben de ouderen wel een behoefte, maar kan dit uitgelegd worden als een hang naar vroeger? En dan heb je de vraag, wat is nog leuk, wat is humor? 

Hoe ervaar jij humor op het werk?

Kunnen wij straks nog zonder Nano technologie?

Een paar weken geleden ben ik naar een lezing geweest over nanotechnologie van Mikal van Leeuwen. Mikal is een jonge chemicus die helemaal opgaat in deze technologie. Het is leuk om te zien hoe zo'n jonge jongen zo gepassioneerd raakt door de mogelijkheden van Nano deeltjes. Voor mij als leek is dit; iets wat je niet ziet, maar er blijkbaar wel is....

Kennis delen
Ik heb waardering voor hetgeen hij met twee vrienden voor staat; Het delen van wetenschappelijke kennis. Kennis teruggeven aan de gemeenschap, omdat zij op kosten van de gemeenschap hebben gestudeerd. Mooi gebaar op zo'n leeftijd!

Wat is het?
Nano, de grote gedachte achter de kleine technologie. Je hoort tegenwoordig veel over Nano Het wordt al veel toegepast, het is alleen nog vrij onbekend, omdat we niet precies weten wat het is en wat het doet. Het is namelijk iets wat te klein is om waar te nemen. met een elektronen microscoop kun je de Nano deeltjes waarnemen, maar die heeft ook niet iedereen in het keukenkastje staan!

Maataanduiding
Nano is in principe een maataanduiding, een miljardste van iets.... Het is een woord uit de Griekse taal wat dwerg betekent.
Dus alles wat je tot Nano grootte reduceert is Nano! Het vreemde is echter wel, dat als je een stof zo verkleint, de eigenschappen veranderen. Ook reageren de deeltjes op licht. Deze veranderende eigenschappen zorgen ervoor dat het voor verschillende doeleinden kan worden toegepast.

Angst
Er is ook een bepaalde weerstand tegen nanotechnologie, want onbekendheid geeft nu eenmaal angst. De angst dat Nano-robots de wereld over gaan nemen omdat ze zelfdenkend worden, is vooralsnog voor 100 % onzin. Het is echter wel zo dat eventuele neveneffecten nog niet goed in kaart kunnen worden gebracht. Vroeger wist bijvoorbeeld ook niemand dat roken zo slecht was. De ellende werd later pas ontdekt!

Toepassing
Nanotechnologie wordt nu al toegepast in elektronica, geneeskunde en additieven (toevoegingsmiddelen in voeding/reform). Zo worden er zilverdeeltjes aan kleding toegevoegd om bacteriën te doden, waardoor zweet niet meer gaat stinken. Ook wordt er gekeken naar ijzerdeeltjes toe te voegen aan voedingsmiddelen om het wereldwijde ijzertekort op te lossen.

Gevaarlijk
Is Nano gevaarlijk? Soms wel: kleine deeltjes worden anders opgenomen door het lichaam dan grote deeltjes. ze hebben door verkleining andere eigenschappen. neem bijvoorbeeld asbest; als geheel niet gevaarlijk, echter bij verwerking, waardoor kleine deeltjes loskomen wel gevaarlijk! Vezels kunnen niet verwerkt worden door het lichaam, blijven in het lichaam achter, waardoor vervelende ziekten ontstaan.

Toekomst

• Komt er straks een "Energy belt" op de markt waarbij lichaamsvet uit je buik omgezet wordt in energie om je telefoon op te laden?
• Komen er straks "Magic meatballs" van kweekvlees die garant staan voor de voedingsstoffen van vlees, maar eruit zien als snoep en verschillende aantrekkelijke smaken hebben?
• Komt er straks "Wall smart"; Nano verf die je op de muur smeert, waarbij de kleur/sfeer wordt ingesteld via de computer, zodat je het maar 1 x in je leven hoeft aan te brengen voor elke keer een andere sfeer?
• Komen er straks Nano deeltjes voorzien van chemostoffen die in het lichaam worden gebracht en zelf op zoek gaan naar jonge kankercellen en deze plaatselijk vernietigen, zonder dat je het beseft?
• Komt er straks een "Healthy implantaat" dat je lichaam in de gaten houdt en ziekten/aandoeningen voorkomt door tijdige signalering, ingelezen kan worden via de computer door de digitale huisarts, waardoor je begeleid wordt om niet ziek te worden? Voorkomen in plaats van genezen!

Zo zijn er nog veel meer wensen, ideeën en voorspelling voor deze nieuwe technologie. De meeste Nano beloften zijn nu nog science fiction, maar wat niet is, kan nog komen.  Ik ben benieuwd!

Mamma komt uit een ander tijdperk!

Dit weekend kocht ik een telefoon uit een telefooncel die vanaf 1960 geproduceerd is. Zo'n grijze telefoon, waar je kwartjes ingooide, die in een telefooncel hing. Ik dacht, hé leuk, en dacht terug aan vroeger.....

Zolang ik me kon herinneren hebben wij thuis wel telefoon gehad. De meeste huizen hadden een eigen PTT aansluiting en vroeger kreeg je er dan een PTT-telefoon bij. De tijd van de zwarte bakeliete heb ik niet meegemaakt, maar zo'n beige met draaischijf ken ik nog wel. Zo'n draaischijf alleen is nu al hilarisch! Ik heb dus vanmiddag geprobeerd uit te leggen dat je met je vinger in die schijf moest draaien voor elk nummer en ook weer terug voor elk nummer en je kon niet zien wat je draaide.... De kinderen van nu bedrijpen hier natuurlijk niks van!

En dan zo'n telefooncel; daar stond je dan, midden op straat in zo'n glazen hok met iemand te bellen. je kon niet zitten of lopen. Iedereen kon je zien, maar niet horen. dat is waarschijnlijk het enige voordeel, de privacy. Als er meerdere mensen wilden bellen, stonden ze in een rij voor de telefooncel op je te wachten.

De nummers wist je of uit je hoofd, uit een eigen boekje of uit de telefoonboeken die in de cel hingen van heel Nederland. Je zocht het juiste boek met de plaatsnaam die je zocht, klapte het boek omhoog uit de rij en kon zoeken. En alle mensen hielden die hoorn aan hun oor. Dat vonden mijn kinderen eigenlijk wel vies!

Zolang er geld in het zicht bleef, kon je bellen. Je kon er steeds kwartjes bijgooien. Als ik er nu bij nadenk, is dit in 2013 ondenkbaar. Medewerkers die dus dagelijks alle bakjes met kwartjes moesten legen.

Toen mamma zo oud was als jullie hadden we bij opa en oma een telefoon met ook zo'n grote hoorn aan je oor, met een kort draadje naar de telefoon, die vastzit in de muur??? Toen was er geen keus, het was de PTT of niks, want meer smaken waren er niet. Wat moet dat een goede tijd zijn geweest voor dat bedrijf! Concurrentie 0,0.

Opa en oma konden toen niet bellen in de auto, alleen thuis. en als je er niet was, dan kon je niet opnemen en dat vond iedereen normaal. Je wist ook niet wie en of er gebeld was. Nog een voordeel?

Je kon alleen bellen met zo'n telefoon. Nee, geen foto's filmpjes, internet, routekaart, spelletjes, zaklamp, krant lezen, berichtjes sturen, je leven delen met de rest van de wereld, ALLEEN BELLEN.

Was alles in het leven toen eenvoudiger?

De nieuwe basisschool!

Het speelt al een aantal jaar, dat het basisonderwijs mee moet veranderen met de wereld van nu. Het is namelijk nog steeds een nagenoeg gelijk systeem als 40-50 jaar geleden. In plaats van zelf het draaiboek te schrijven door vooruit te kijken, worden de scholen straks gedwongen zich verplicht aan te passen. In de meeste Westlandse dorpen zijn er teveel scholen voor het aantal beschikbare kinderen. Elke stichting (Christelijk, Katholiek, Openbaar) heeft een school per "dorp". Daardoor hebben de basisscholen het moeilijk; te hoge kosten, te lage bezetting, werkdruk voor de leraren, stress, etc.

Als 'mens uit een commerciële wereld',  besloot ik een aantal jaar geleden een periode zitting te nemen in de Medezeggenschapsraad van de basisschool van mijn kinderen. Een wereld die ik niet kende. Met veel verbazing doorliep ik deze nieuwe omgeving. De ja-maar's, hier-werkt-dat-anders en dat-kan-hier-niet's vlogen om m'n oren. Ik vond dit heel bijzonder, want ik denk dat er juist heel veel kan! Maar wel door op een andere manier naar de aanwezige mogelijkheden te kijken. Er liggen veel kansen in het basisonderwijs. De huidige werkwijzen, normen en waarden moeten wel losgelaten durven worden. Ik ben ervan overtuigd dat er gezocht moet worden naar gezamenlijke belangen en doelen die bereikt moeten gaan worden. Dus naar oplossingen in plaats van naar argumenten 'waarom' het niet kan. Kijk ook naar samenwerkingen buiten het onderwijs; multifunctionaliteit.

Nu lees ik in de krant, dat wethouder Marga de Goeij met scholen in gesprek gaat om oplossingen te zoeken. Echter er staat letterlijk in dit artikel in het AD; "Daarbij moeten we wel goed opletten dat de normen en waarden per onderwijsstichting behouden blijven." Dit kan juist het probleem worden waardoor samenwerkingen kunnen mislukken. Het gezamenlijke belang van samenwerking is "VOORTBESTAAN", en dit is volgens mij voor alle scholen het belangrijkste!

Het geloof speelt in deze tijd een heel andere rol dan 50 jaar geleden. Het basisonderwijs is echter nog op basis van geloof ingedeeld. Kan een geloofsovertuiging als keuzevak worden gegeven? Net als keuzevakken op het voortgezet onderwijs....

Mijn kinderen zitten op een openbare school, met als keuzevak godsdienstles wat door een mevrouw van de plaatselijke kerk wordt gegeven. Ze vinden het geweldig! Zo kunnen ook leraren/-essen meer doen waar ze goed in zijn. Nu wordt er van ze verwacht alles te kunnen! 

Er zijn nog meer vakken die als keuzevak gegeven kunnen worden om meer bij de interesses van de kinderen aan te sluiten (voordeel; minder verveelde kinderen op school!). Vakken (talen, muziek, dansen, dieren, techniek, computerprogramma's/I-pad, handarbeid, presenteren, toneel, koken, etc.) waardoor kinderen zich beter kunnen ontwikkelen en ontdekken waar ze goed in zijn! De basisvakken zijn tenslotte op alle scholen nagenoeg gelijk; elk kind moet leren lezen, schrijven en rekenen. Deze verplichte en toekomstige keuzevakken zijn neutraal. Dus niet verbonden aan een geloofsovertuiging!

De maatschappij, het verdere leven van onze kinderen, is straks namelijk ook niet meer ingedeeld op basis van geloof. We komen na school in een wereld terecht, waarin we keuzes moeten maken, moeten blijven ontwikkelen, een salaris moeten verdienen in een multiculturele samenleving. Dus waarom geen "basis" hiervoor vanaf de basisschool?

Ik zie het wel voor me! Ik hoop de besturen van de stichtingen van het basisonderwijs ook. 

Hoe zou de wereld eruit zien zonder deze crisis?

Je hoort en leest veel verhalen over de onrustige tijd waarin we nu leven. Waardoor ik me weleens afvraag, hoe het eruit zou hebben gezien als het allemaal gewoon door was gegaan zoals het in 2008 was?

Hoe zag die tijd er ook alweer uit? Een paar jaar terug in de tijd......

Een tijd van kansen en mogelijkheden. Geen zorgen, slechts verwondering over de mogelijkheden. Mensen werden steeds creatiever om te krijgen wat ze wilden (niet wat ze nodig hadden), banken werkten hier graag aan mee om hun omzet en bonus te spekken. Huizen werden elk jaar meer waard, waardoor het makkelijk was, een groter huis te kopen of andere luxe te bekostigen van de meerwaarde van het huis. Banen lagen voor het oprapen, er werden salarissen betaald die te mooi waren. Bedrijven bleven uitbreiden en investeren. Het kon niet op!

Aan de overkant van de oceaan, was de crisis in 2008 al in volle gang. Ik was toendertijd voor mijn werk een week in Canada. Het viel niet mee om daar een baan te vinden, volgens mijn collega's daar. Ook een huis kopen was wel even anders dan in Nederland. Tja, dat was bij ons wel even anders, als je wilde werken was er altijd werk en een huis kopen kon altijd. Ik besefte toen niet dat dit scenario ons ook te wachten stond en misschien nog wel langduriger en drastischer. Het was de ver-van-m'n-bed-show.

Nu ruim vijf jaar later, weten we wel beter!

• Het krijgen van een hypotheek is een crime, vooral voor starters. Het verkopen van een huis wordt daardoor ook moeilijk. Veel mensen hebben twee huizen, dubbele hypotheken. En de huizenprijzen dalen nog steeds....
• Bedrijven hebben hun onroerend goed in waarde zien dalen, waardoor de hypotheken veelal hoger zijn dan het onderpand.  Kosten moeten lager worden om te overleven, door minder opbrengsten met alle gevolgen van dien.
• Mensen willen hun zekerheid behouden, waardoor ze blijven zitten in hun vaste baan, maar niet meer gemotiveerd zijn; hun werk gewoon niet leuk meer vinden. Dit heeft natuurlijk gevolgen voor de resultaten van het bedrijf.
• Veel werkzoekenden in de wat hogere functies, hadden een dik salaris opgebouwd, door de alsmaar bloeiende economie. Waardoor het nu lastig tot onmogelijk blijkt weer aan het werk te komen.
• Veel werkzoekenden in andere lagen van het bedrijf die geen baan kunnen vinden doordat automatisering hun werk heeft over genomen of Oost-Europese mensen hun werk hebben overgenomen.
• Etc.

Er is inmiddels een hoop bagger en onrecht naar boven gekomen, door deze gespannen situatie. Een paar jaar geleden had niemand van het woord "graaiers" gehoord, nu zie je het elke dag wel in de krant staan. Als het niet bij de banken, politiek, verzekeringsmaatschappijen is, dan is het wel bij de goede doelen. Ook als je het woord subsidie of toeslag hoort, weet je tegenwoordig dat fraude er automatisch achteraan komt.

Ik denk dat deze bagger had niet naar boven gekomen, als we geen crisis hadden!
Dit is dus een voordeel, want anders hadden we nog verder "van huis" geweest. Niet dat Nederland in staat is, dit direct de kop in te drukken, maar langzaam aan zie je dat er een besef komt. Wat mensen al jarenlang roepen, verschijnt nu zwart op wit in de media. Ik denk dat het probleem is dat mensen elkaar nog steeds de hand boven het hoofd houden, omdat ze onderdeel van het "bagger-systeem" zijn en hier op hun manier van leven/ profiteren.

Het wordt dus tijd voor èchte kapiteins, die de bagger verschepen naar plaatsen waar het gestort kan worden. Na verloop van tijd, wordt dit weer vruchtbare grond en gaan hier weer plantjes op groeien! Want als we blijven roeren in die bagger, blijft het water troebel......

Moet iedereen ergens opgewonden van raken?

Ik zag gisteren een programma op tv over fetisjisme. Het ging over een man die opgewonden werd van gips. Dus een lichaamsdeel in het gips. Ik had hier nog nooit van gehoord eigenlijk. Het kwam op mij ook heel vreemd over, eerlijk gezegd. Het heeft vaak ook niks met SM te maken, wat ik dus dacht....

Een paar weken geleden zag ik in Amsterdam een man verkleed als baby; zo'n grote pamper aan, gezellig babydolletje, fuppie om z'n nek, helemaal in de kleuren wit en babyblauw, huppelend ging hij over straat, genietend van de aandacht.

Wat is dit?

Een fetisjist(e) raakt opgewonden wanneer hij/zij - in gedachten, via allerlei media of in het echt - geconfronteerd wordt met de betreffende fetisj.

Het komt geregeld voor dat fetisjisten er pas op latere leeftijd achter komen dat ze niet de enige zijn. Vaak wordt er een link gelegd met ervaringen die zijn opgedaan in de jeugd. 

Enkele van de bekendere en relatief vaker voorkomende vormen van fetisjisme met voorwerpen of kledingstukken zijn:

leer, rubber, voeten, sneaker, nattekleding (wetlook), luier (vaak naast gebruik van andere baby- of peuterartikelen), gips, etc.

Fetisjobjecten kunnen onder andere geknuffeld, gestreeld, gelikt, geroken en, in geval van kledingstukken, gedragen worden. Het geeft de fetisjist een bepaalde opwinding of fijne gevoelens.

Na een stukje leedvermaak, veroordelen en lachen, vroeg ik me vanmorgen toch serieus af of iedereen een bepaalde fetisj heeft? Moet je die ontdekken gedurende je leven? Of heeft slechts een selecte groep dit? Mis je dit geluk/spanning als je het niet hebt? Kun je het onderdrukken als je ervan af wilt of gaat het over? Hebben mannen èn vrouwen het? 

Is het een afwijking of een voorrecht?

Soms voel je je niet van de toekomstige wereld!

"Mam, er zit iemand in m'n kamer en die wil er niet uit en ik mag er niet in", komt Teuni (7) verschrikt (licht overstuur) vertellen..... 

"Hoe bedoel je dat, Teun, die kinderen die er vanavond waren zijn toch al weg en die zijn toch niet in je kamer geweest?", vroeg ik.

"Ik weet niet wie het is, maar ik moet eruit en hij wil niet weg, want hij zegt dat ik weg moet!"

"Heb je dat dan gedroomd? Hoe komt ie daar dan?"

"Nee, het is boven en hij kan gewoon binnen, want iedereen kan binnen"

"Hoe ziet ie er dan uit en hoe heet ie?"

"Hij heet 069, en er lopen er nog meer met een nummer en ik weet niet wie het zijn, maar ik wil in m'n eigen kamer en hij moet eruit!"

Mamma snapt er inmiddels niks meer van, totdat........

"Het is op Sunnyday op de computer!"

"Ohhhhhhh, kun je die 069 dan niet blokkeren ofzo? Of eruit schoppen?"

Gelukkig had Barri (10) de oplossing; deuren kopen voor je kamer, dan kunnen alleen je vrienden binnen!

Geld verdiend of kwijt?

Wij hadden het thuis goed vroeger, al zeg ik het zelf. Het ontbrak ons aan niks. De tijden waren toen niet te vergelijken met nu, maar toch was het gewoon goed!

Ik herinner me nog de momenten dat we zakken met tweedehands kleding kregen van ons buurmeisje Yvette en andere kennissen. Wat een feest was dat zeg. Midden in de kamer alles uit die zakken halen en passen. Vaak zaten er ook andere spulletjes tussen, als kettinkjes en ringen. Dat waren de kersen op de taart. Het leek wel pakjesavond voor mijn gevoel......

Dit hebben mijn kinderen ook! Net even anders, maar als ik thuiskom van de rommelmarkt, staan ze ook klaar in de garage om te zien of er nog iets voor ze bij zit. Ook zij verdelen enthousiast de buit. Wat overblijft, zijn de miskopen.

Die voorliefde voor spullen die tijdens hun levensduur onderweg nog van eigenaar kunnen wisselen, zit er gewoon in.
Het is bijzonder een huis te hebben met spullen met een verhaal, vind ik. Het geeft mij een aangenaam gevoel, een thuis. Ik vind het prachtig om items te hebben die van verschillende mensen zijn geweest uit mijn omgeving en ben dan ook dankbaar als ik dit soort "spullen met een verhaal" krijg! Voor de duidelijkheid, het is bij ons geen afvalinzamelingspunt, ha, ha!

Veel van onze huisraad is ook verzameld. Ik kan me niet voorstellen dat je naar een winkel rijdt, daar alles nieuw besteld en dat de buurvrouw bij wijze van spreke hetzelfde zou (kunnen) hebben.....

Natuurlijk is het ons met de paplepel ingegeven door m'n vader. Alledrie de kinders hebben het. Als je iets tweedehands koopt, kun je veel méér kopen voor het geld wat je anders aan een nieuw item had besteed. En dat zoeken en verzamelen is een sport op zich. Het is niet even naar een vlooienmarkt rijden, kofferbak volladen en klaar.

Het is lopen, lopen, lopen totdat je wat vindt. Soms heb je geluk, en je hebt ook weleens een miskoop. Gelukkig zijn de bedragen altijd te overzien.

Soms ben je naar items op zoek die je na jaren pas vindt. Of spullen die je koopt omdat je ze over jaren pas gaat gebruiken!

Ook kom je spontaan dingen tegen die je niet kunt laten liggen, terwijl je ze op dat moment niet echt nodig hebt. Zo had ik drie paar schoenen gekocht dit weekend, voor 6 euro. Meestal is er weinig te vinden in maat 41 wat ook nog lekker zit en er een beetje netjes uitziet. Maar deze keer wel. Ze waren eigenlijk als nieuw. In één van de paren zat het prijstickertje nog. Volgens de vrouwenlogica blijk ik € 128 bespaard te hebben, volgens de mannenlogica, ben ik € 2 euro armer, omdat ik ze niet nodig had. Tja, zo kun je alles van twee kanten bekijken, maar wat is nou de juiste logica?

Inbreuk op je privacy......

Ik ben erg gesteld op m'n privacy, laat mij maar gewoon m'n gangetje gaan, lekker keutelen, m'n ding doen!

Niks kan ik me erbij voorstellen als je wekelijks de boodschappen gaat doen met je partner. Discusseren en overleggen in een supermarkt wat je de komende week gaat eten.....

Ook kan ik me niet voorstellen dat je geen deel 'eigen leven' hebt, alleen een gezamenlijk leven, alles samen doen en je lekker met elkaar gaat zitten bemoeien.

Of dat je voor elkaar gaat bepalen wat te doen. Ook Leo moet hier niks van weten, dus gelukkig denken we hierover hetzelfde. Ik zie het om me heen trouwens veel gebeuren, en deze mensen vinden het blijkbaar prettig, geen risico op een misstap, geeft veiligheid, maar ik krijg er uitslag van. Natuurlijk moet je rekening met elkaar houden, het leuk en gezellig hebben, dat hoort bij het gezinsleven. Maar je moet ook je 'eigen ik' kunnen ontwikkelen, jezelf kunnen zijn in je eigen leven, en je niet wenselijk te hoeven gedragen om de ander te pleasen. Gaat op termijn altijd fout.

Deze inleiding brengt mij op een nieuw verschijnsel in mijn leven; opgroeiende kinderen die zich regelmatig in mijn 'ik-gebied' bevinden. Ik krijg de raarste vragen en wordt geconfronteerd met mijn eigen doen en laten. Voelt als onprettig of is het een kwestie van wennen?

Een paar voorbeelden: 

• Mam, waarom gebruik jij zoveel haarlak?
• Mam, je hebt 44 euro betaald bij het tuincentrum, wat heb je dan allemaal gekocht?
• Pap, mamma heeft voor 300 euro kleren gekocht en ze had maar drie dingen.....
• Waarom doe je die kleren aan, je gaat toch niet naar een feestje?
• Kun je niet uit bed komen, je ligt er nu al lang genoeg in!
• Mam, als je aan de lijn doet, mag je toch geen roze koeken eten?
• Mam, x heeft ge-apped naar je en ik heb 'ja' terug gestuurd.

Ik denk dat het een kwestie van wennen is. Ik was gewend dat ik alles overal in huis kon doen en zeggen. Maar kleine kopjes blijken grote oortjes te hebben, alles te onthouden en alles te willen weten. Dit moet blijkbaar nog even vorm gaan krijgen in dit huishouden!

"Zorg dat je niet afhankelijk wordt!"' zei mijn vader altijd.....

Mijn vader zei vroeger altijd: "Zorg dat je niet afhankelijk wordt!"  Als puber zei ik dan "Jaaaaaaaaaaaa Pa...." en dacht vervolgens, het zal wel allemaal..... Omdat het veel herhaald werd, vond ik het op de één of andere manier steeds normaler klinken. Ik ging steeds meer de waarde inzien van dit gezichtspunt naarmate ik ouder werd.

Ik werkte altijd veel na schooltijd en in de vakanties om te sparen. Omdat mijn vader zelf een kwekerij had, al op vroege leeftijd. Zelfs toen ik bij Brinkman in vaste dienst werkte, ging ik 's-avonds in de tuin van de buurman bijwerken, zodat ik de spulletjes die ik voor m'n nieuwe huis wilde kopen, ook daadwerkelijk kon betalen.

Toen we kinderen wilden, heb ik er niet echt over gedacht minder te gaan werken. Wel over hoe we het voor elkaar konden krijgen, dat ik gewoon kon blijven werken! Als je moeder wordt, moet je kiezen, of alles goed organiseren en je baan behouden of minder werken en genoegen nemen met een parttime baan die weleens minder uitdagend blijkt of stoppen. Ik wilde mezelf blijven ontwikkelen, leuk werk behouden en niet afhankelijk worden dus dan moet je zoeken naar oplossingen.

Gelukkig kon ik met mijn toenmalige werkgever goede afspraken maken over een deel thuiswerken en andere zaken waar je mee te maken krijgt als moeder. Ik ben dankbaar dat ik dit voorrecht heb gehad en dat ik alles goed heb kunnen regelen, zonder kinderdagverblijf of andere externe opvang. Hier moest ik zeker ook in investeren, want het is geven en nemen, van beide kanten! De dagen dat ik buitenshuis werkte, konden we met familie opvangen en mijn man is een halve dag minder gaan werken. We hebben twee kinderen die nu 7 en 9 zijn. Ze zijn eraan gewend dat mamma werkt.

Ik vind mezelf geen workaholic, feit blijft wel dat je moet blijven investeren in een baan, niks gaat vanzelf. Als andere moeders overdag naar de sportschool gingen of bakkies bij elkaar deden, ging ik werken of naar cursus. 's-Avonds regelmatig werken, naar een seminar of bijeenkomst. Vaak bezig met social media. Niet omdat ik niet naar de sportschool wil of een bakkie wil doen of spelletjes op FB, maar om bij te blijven, mijn netwerk te vergroten en zo mijn baan te behouden. De tijd gaat zo snel, dat je echt je best moet doen om bij te blijven.

Wat is mijn doel? Een zelfstandig en oprecht leven leiden......

Ik zou er niet aan moeten denken, bij mijn man te moeten blijven, omdat ik niet zonder z'n geld kan. Voor mij is het een oprechte keus om met hem samen te zijn. Of een financiële tegenvaller niet op te kunnen vangen, terwijl ik de helft van de week op de bank zit, bij wijze van spreken.

Of als je gaat scheiden (wat tegenwoordig meer vrouwen wel overkomt dan niet) afhankelijk te zijn van je ex en geen (leuke) baan kunnen vinden omdat je x jaar achterloopt.

Of als je man z'n baan verliest en je gezin gelijk in de problemen zit, je kinderen niet meer kunnen geven wat je vindt dat ze nodig hebben.

Dit zouden voor mij nare dromen zijn die ik ten alle tijden wil voorkomen. Er zullen ook overmachtsituaties zijn, waardoor je in de problemen komt, zo is het maar net. Die kun je soms niet voorkomen. Er echter een groot verschil tussen pure pech of naïviteit, gemakzucht, etc. Kijk uit voor de meest gebruikte valkuil; zelfrechtvaardiging.

Wellicht is het nu lastig een baan te vinden, zeker als je kennis niet up to date is, echter dan heb je nu wel de tijd hier energie en tijd in te steken. Ga ontdekken wat je echt leuk vindt en waar je goed in bent. Als er straks een leuke vacature is, ben jij er klaar voor!

Wat mij betreft, zijn er veel vrouwen die beter voor zichzelf moeten en kunnen zorgen. Het kost echter energie en tijd, maar een onafhankelijk en zelfstandig gevoel is veel waard!!

Er is veel kritiek op de zienswijze van minister Jet Bussemaker. Het kan ook zo zijn dat zij hiermee "de vrouw" wil beschermen, sterker maken, onafhankelijker! Vrouwen die zich aangevallen voelen, vinden deze afhankelijkheid wellicht prettig of hebben het idee dat ze niet anders kunnen...... Misschien omdat het hen nog niet raakt of als excuus om geen tijd en energie hierin te hoeven steken? Gelukkig heeft elke vrouw de vrijheid keuzes te maken in NL. Vergeet niet dat aan elke keuze automatisch consequenties hangen. Deze krijg je erbij!

Er zijn bijzondere mensen!

Soms leer je op onverwachte momenten iets van iemand waarvan je het niet verwacht. Dit zijn momenten om dankbaar voor te zijn. Ze komen niet elke dag voor. Ze maken indruk. Je moet ze wel opmerken en willen zien. Je vergeet ze niet meer..... 

Hierdoor sta je weer een met beide benen op de grond. De realiteit en betrekkelijkheid van het leven belandt zo weer op het juiste niveau.

Al enige tijd ging ik wekelijks naar het ziekenhuis en nu naar het revalidatiecentrum voor ouderen in Vlaardingen. Want mijn vriendin van 92 ligt hier..... Het was echt kantje boord in het ziekenhuis. Maar gelukkig knapt ze nu op, want ik dacht dat ik haar moest gaan missen. 

Ze heeft sinds een paar dagen zelfs een "vriend", zoals ze hem noemt. Een broeder die haar verzorgt met veel liefde en humor. Ik was natuurlijk reuze nieuwsgierig. Het bleek een jongen van rond de dertig, schat ik. Een vrolijke jongen, eigenlijk een type dat je daar niet verwacht. Op mijn vraag of hij dit altijd al wilde worden, antwoordde hij, dat hij commercieel manager bij Vodaphone was geweest. Pardon? Een snel beroep als je het mij vraagt, ongeveer het tegenovergestelde van de verzorging van oudere mensen. Omdat dit een vrij onzeker branche is met alleen maar losse contracten en dit hèt niet was voor hem, besloot hij zich om te scholen. En in de verzorging is in verband met de vergrijzing altijd werk in de toekomst! Gewoon meer zekerheid en leuk om zo met mensen om te gaan.

Ook vertelde hij dat hij graag iets terug wilde doen voor de maatschappij. "Als je die veteranen zag tijdens de dodenherdenking, dan ben ik blij dat ik zó iets voor die mensen terug kan doen. Want zij hebben er voor gezorgd dat wij het nu zo goed hebben!", vertelde hij. Wat een bijzonder mens, respect!

Want mensen verzorgen is niet alleen een kopje koffie brengen.... "Vroeger verkocht ik 'broodjes poep', en nu krijg ik ze gratis, wat wil je nog meer? Alles went!", lacht hij. Echter je zult zelden meer voldoening krijgen dan wanneer je mensen verzorgd. Een bijdrage kunnen leveren in deze kwetsbare en laatste levensfase van mensen. 

Ik ben dankbaar dat ook ik mag ervaren hoe het is om oud te zijn, zij het langs de zijlijn, maar je leert heel veel van mensen met een leven vol ervaringen achter de rug. Het relativeert zo lekker. Mensen die heel bewust de oorlog hebben meegemaakt, hebben ondanks alle ellende, ook heel veel wijsheid verworven. De vanzelfsprekendheid om eten te hebben, is er niet. Hierdoor is de dankbaarheid en tevredenheid groter. 

Hoe erg is het als je Whatsapp het niet doet? Of als je een oudere versie smartphone hebt. Voor de meeste jongeren van tegenwoordig vergaat de wereld zowat...... Ik hoop dat zij ook mogen ervaren dat het leven ook anders kan zijn en door verhalen van ouderen beseffen dat er andere tijden zijn geweest en mogelijk kunnen komen. Voor ons de plicht een stukje bewustwording te creeëren bij jonge mensen, want er kunnen "bijzonderen" uit groeien!

Hoe blijf je waardevol zonder grijs te worden?

Ik ben naar het Ondernemerscongres in Utrecht geweest en heb de presentatie van KPMG bijgewoond, waarin een beeld werd geschetst van de wereld in 2050. Wereldwijd gaat er veel veranderen op allerlei gebieden; technologie, ecologie, economie, opbouw wereldbevolking, etc.

Voor bedrijven, heel belangrijk hier al op in te gaan spelen om in de toekomst een bestaansrecht te kunnen verwerven. In de Westerse landen zal de groei van de bevolking stagneren, omdat in de "rijkere" landen het aantal kinderen wat geboren wordt steeds kleiner zal zijn. Hierdoor zal de draagkracht van de jongeren toenemen om ouderen te kunnen onderhouden. Tenzij het migratiebeleid heel bewust zou worden ingezet, zodat de leeftijdsopbouw gezond blijft, zoals in de VS gebeurt. Echter dan zal het systeem moeten veranderen om dit bewust in goede banen te leiden.

Landen in Azië (behalve China door het 1-kindbeleid), Afrika en Zuid Amerika zullen wel op een gezonde manier groeien door een goede verhouding in leeftijdsopbouw. Hier zullen ook de technologische ontwikkelingen vandaan gaan komen. Deze mensen hebben een èchte noodzaak zich te ontwikkelen, ze willen overleven, ze willen het beter krijgen. In het Westen hebben we het zò goed, dat de noodzaak er niet echt meer is. Wij willen het niet minder krijgen, maar in deze maatschappij zal dit aanpoten worden dit te bereiken. Dit besef is er nog niet helemaal.....

De gezondheidszorg zal ontwikkelingen doormaken, zoals bijvoorbeeld ziekten van binnenuit het lichaam te traceren (nano-technologie), voordat ze vat krijgen op het lichaam. Heel mooi, maar dit betekent ook dat mensen ouder zullen worden en dit meer kosten in levensonderhoud met zich meebrengt. Er moeten dus zaken veranderen waardoor dit betaalbaar blijft. Mensen zullen langer door moeten werken, dit moet ook mogelijk zijn. Ouderen zullen langer fit moeten blijven en zich moeten blijven ontwikkelen om goed in de arbeidsmarkt te blijven liggen! Ook dit besef is er nog niet helemaal......

De ouderen van nu, hebben meer zoiets van, ik zit m'n tijd wel uit! Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

Ik was deze week bij de AH in Hoek van Holland. Ik trof een cassière die zowel uiterlijk als in handelen 65+ leek. Ze hoorde niet wat de klanten zeiden, was langzaam in haar handelingen, onhandig (zat met d'r blouse tussen de kassalade) en bovendien hing er een druppel aan d'r neus. Het leek op een soort grap eigenlijk, maar er bleek nergens een camera. Ik heb me verwonderd, het was best aandoenlijk. Het heeft me wel aan het nadenken gezet, is dit een toekomstvisioen? Hoe voorkomen we dit? 

Hoe blijf ik fit en ontwikkeld tot minimaal m'n 70e, want tegen de tijd dat ik met pensioen zal gaan, zal die leeftijd verder naar achteren zijn geschoven.... 

Ben jij oprecht of schijn-heilig?

Ik ben Gereformeerd groot gebracht. Elke week gingen we trouw met het gezin naar de kerk op zondagochtend. Waarom? Niet omdat het "leuk" was, maar omdat het zo hoorde!
Teksten die ik eigenlijk nooit echt begreep, een preek, "brommen" uit een liedboek, maar goed, ik was het gewend daar te zitten en als kind dacht je er verder niet overna. Goede mensen gingen naar de kerk!

Op de één of andere manier leek het ook logisch dat als je naar de kerk ging, je je meer niet-goede dingen kon veroorloven, omdat je vergeving vroeg in de kerk voor alle zonden waartoe je als mens verleid werd. Tenminste die conclusie trok ik als kind. Ik dacht er niet bij na dat mensen die niet naar de kerk gingen, wellicht wel "beter" (volgens de geboden) leefden dan mensen die wel naar de kerk gingen. Ik ging me steeds meer dingen afvragen.... Want ik had een opa en oma die wel naar de kerk gingen en het andere stel ging niet. Als ik dan aan m'n moeder vroeg waarom haar ouders nooit gingen, zei ze "Deze opa en oma vinden dat ze niet perse naar de kerk hoeven om goede mensen te zijn, maar ze geloven wel." Fascinerend vond ik dat, want je MOET toch en zij durfden gewoon nièt te gaan... Zij vonden dat je elke dag je best moest doen om goed te leven en niet alleen op zondag een uurtje......

Naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer twijfels over de manier waarop het geloof geïnterpreteerd werd door veel mensen. Mijn vriendin was de dochter van onze dominee. Iedereen in de gemeente liep met deze dominee weg, want hij was echt heel goed. Alleen deed hij thuis dingen die niet konden. Dat begreep ik zelfs. Nadat hij mij als jong meisje wilde zoenen tijdens een logeerpartijtje en ik hem in de plantenbak duwde, mocht ik niet meer thuis komen. Daarna zijn er nog vele dingen gebeurd die nu een gevangenisstraf opleveren. Op de één of andere manier kwam hij ermee weg.

Ik heb me daardoor vaak afgevraagd of het geloof als dekmantel werd gebruikt om dingen te doen die eigenlijk niet kunnen?  Veel zogenaamd gelovigen bidden namelijk om kracht iets niet te doen, maar ondertussen doen ze het wel en bidden daarna weer om vergeving voor hun zonden. Dat klinkt als "schijn-heilig"? Ook had ik vaak het gevoel dat mensen die naar de kerk gingen, mensen die niet gaan, minder vonden. Terwijl in de Bijbel juist alle groepen mensen belangrijk waren! Ik vond het allemaal heel verwarrend het geloof.....

Een aantal jaar geleden ben ik met een oud collega naar een kerk in Canada geweest. Er ging een wereld voor mij open. Blije mensen, kinderen die het een feest vonden naar de kerk te gaan. Na afloop begreep ik waarom...... De Bijbel werd daar vertaald naar het hedendaagse leven op een manier die iets weg had van cabaret. De muziek was hip, leuk. Op grote schermen met teksten kon je meezingen, wat dan ook iedereen deed, vol enthousiasme en overgave. Liedjes met een boodschap in normale bewoordingen. Ik kan me nog steeds de les herinneren die toen die zondagochtend als boodschap werd meegegeven, kun je nagaan! De mensen gingen dan ook voldaan naar huis.

Ik vind de Bijbel een mooi boek vol verhalen met leerlessen die nu nog steeds mensen helpen een waardevol leven te hebben. Echter het is de kunst van de hedendaagse (oprechte) vertegenwoordigers van de kerk, deze boodschap te vertalen in de behoefte die de mensen nu hebben. Dit blijkt heel moeilijk te zijn. De wereld verandert zo snel, dat de kerk de ontwikkeling van de mensheid niet heeft bijgehouden. Veelal blijven ze alles op een manier doen, zoals ze het altijd deden, want het heeft vroeger toch goed gewerkt. Met als gevolg steeds meer lege banken..... Gemiste kans, vind ik.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik me verwonder over de wereld, het geloof en het leven. Er komt steeds meer ellende naar boven die mensen zelf veroorzaakt hebben. Zelfs veel geloofsvertegenwoordigers zijn ontmanteld, waardoor je het idee krijgt dat mensen beter geen eigen verantwoordelijkheid hadden kunnen krijgen bij de schepping, want blijkbaar kunnen velen er niet mee omgaan. Ik denk dat je in je leven voor keuzes komt te staan. Die keuzes maak je zelf en hiervan moet je ook de consequenties dragen. Het geloof kan je helpen de juiste keuzes te maken, maar het is wel heel belangrijk eerlijk, oprecht en realistisch te blijven. Ben je dit niet (en hou je jezelf voor de gek), dan krijg je vanzelf de ellende ervan over je heen, want dat hoort namelijk bij die verantwoordelijkheid.