Mijn ervaringen tot nu toe met #ooglaseren....

21 december 2012

Vandaag, drie weken geleden dat ik m'n oog heb laten laseren. Er is mij gezegd dat ik echt moest wennen met één oog ver en de ander dichtbij te leren kijken. Maar wat is 'wennen'? Nou, dat heb ik wel onderschat, al zeg ik het zelf......

De eerste week was ik echt op, aan het einde van de dag. Het bleek heel vermoeiend te zijn. Het werken met een computer bleek een hele opgave, omdat ik de letters amper zag..... Had ik er wel goed aan gedaan?

Nu drie weken later, is het aanzienlijk verbeterd. Heb eigenlijk weinig ongemak meer. Het zicht is nog niet wat het moet zijn, dat duurt minimaal 3 maanden. Zo lang duurt dat 'ontwennen en herprogrammeren'.

Vanmiddag controle gehad. Zicht met nieuwe oog is 120% (dacht dat 100% de max. was?) en alles gaat zoals het behoort te gaan. Zicht wordt steeds beter, maar het heeft tijd nodig om op een andere manier te leren kijken. Dit kun je je niet voorstellen als je het niet ervaart! Kan nu alles zonder bril. Maar ook het leven zonder bril, moet ontwennen. Je hebt nog steeds het idee dat je 'iets' mee moet nemen, voordat je de auto in stapt......

Ondanks dat het wennen tijd nodig heeft, maar de behandeling meeviel (geen minuut pijn gehad), ben ik blij met mijn beslissing. 

2 december 2012

Controle gisteren na het laseren van vrijdag, was goed. Veel blijven druppelen met die verschillende oogdruppels. Gewoon een dagtaak erbij! Heb geen minuut last ervan gehad eigenlijk, is me erg meegevallen. 

Moet wel heel erg wennen aan twee ogen met verschillende sterkte. Heb nu één oog voor dichtbij en één oog voor veraf. Veraf kan ik al best goed zien (wat hiervoor niet het geval was), dichtbij kon ik goed zien, maar omdat ik nu nog maar één oog voor dichtbij heb, is dit natuurlijk minder geworden. Dit duurt een paar weken voordat dit is gecorrigeerd in je bovenkamer. 

Dit herprogrammeren blijkt best vermoeiend te zijn en moet dus wennen (soms ook hoofdpijn aan het einde vd dag). Maar vandaag ging al iets beter dan gisteren.

29 november 2012

Spannend de dag van het ooglaseren was aangebroken. Samen met m'n moeder naar Rotterdam. Ik heb nog nooit gehoord dat het bij iemand fout is gegaan, maar het blijft toch heel spannend. Bij het inchecken vroeg de baliedame wie ik was. want er waren twee Van-der-Meer-en, ohhh jee! Als dat maar goed gaat..... Meneer van der Meer bleek gelukkig ook alleen z'n rechteroog te laten laseren, dus dat moest goedkomen. Toeval!

Na het inchecken weer de nodige controles. Daarna in groepen van zes richting het heilige der heiligen. Het bleek daar lopende band werk, in groepen. Voelt als vreemd, maar is prettig. Allemaal lotgenoten in hetzelfde schuitje. Dit schept een band. 

Blauwe schoentjes, muts en schort aan en ready. Dan krijg je de verdoving met een druppeltje. De één voelt het direct, bij mij leek het eeuwen te duren, voordat ik wat voelde. Maar het kwam goed.

De eerste behandeling bestaat uit het loslaseren (klinkt als eng) van je hoornvlies. Duurt alles bij elkaar een minuut. Dit noemen ze het "flapje" (klinkt als raars). Je krijgt dan een soort zuignapje op je oog, is geen prettig gevoel, als ik eerlijk ben. Je krijgt een 'troostbeertje' als je naar binnen gaat, om in te knijpen waarschijnlijk? Het doet geen pijn, maar gewoon vervelend. Het zuignapje verschoof bij mij, waardoor ik nu wat rode vlekjes om m'n pupil heb, maar dit is binnen twee weken wel weg, zeggen ze. Hier merk je verder niks van.

Daarna mag je de wachtkamer weer in. Spannend als er keer op keer een lotgenoot terugkomt. Iedereen ervaart het anders, afhankelijk van de gevoeligheid van je ogen, je pijngrens en mogelijk je persoonlijkheid. Gelukkig ging het mij goed af. Ik had m'n telefoon bij me dus alles kon door gaan tussen de behandelingen door. Omdat het om slechts 1 oog ging, voelde het ook als veiliger. Je hebt er altijd nog één. Ook kun je tussen de behandelingen door, met dat andere oog alles zien en beleven.

En dan gaat het gebeuren, het laseren zelf. Als je eenmaal in de stoel ligt, krijg je nog wat verdovingsdruppels, je flapje wordt gelicht, je ziet wat lampjes in je oog schijnen. Is dit het? Als je dan een verbrand BBQ luchtje ruikt, ben je ineens klaar. Alles bij elkaar duurt dit een paar seconden. Je flapje wordt weer dichtgeklapt, gladgestreken en klaar ben je. Dan mag je naar de "uitrustkamer" voor een bakkie. Ook daar hetzelfde 'laken een pak', de één heeft nergens last van, de ander kan z'n ogen niet open houden van het tranen. Er was zelfs een meisje dat overal last van had, zij was ook heel bang, ook zij heeft het overleefd.

Met doosjes verschillende druppels kwam ik vanmiddag weer thuis. Starten met elk half uur druppelen, en dit afbouwen over een week. Na half uurtje thuis, al even naar de poelier gereden met de auto. Het is nu avond, tot nu toe geen pijn of ongemakken dus meevallertje! 

Ik heb nu één oog wat goed dichtbij kan kijken en één (nieuw) oog wat goed veraf kan kijken (monovision). Als ik met twee ogen tegelijk kijk, is dit nog verwarrend. M'n bovenkamer moet nog even een paar weken wennen, voordat die update gedaan wordt, volgens de specialisten van Visus Oogkliniek. Net of je nu één contactlens in hebt.

Als het goed is, moet ik nu ook niet meer nachtblind zijn of in ieder geval moet het minimaal zijn, wat voor mij heel belangrijk is om weer veilig te kunnen autorijden.

Morgen weer een controle, ik ben benieuwd......

Hoe ziet de wereld er na 30 november uit?

Ik heb het besluit genomen geen bril meer te willen dragen in de auto en kijkend naar de TV, dus ga m'n oog laten laseren de 30e in Rotterdam.

Oog? Ja, oog, volgens de deskundigen is het voor mij de beste oplossing één oog te laten doen. Hierdoor heb ik een oog wat goed dichtbij en een oog wat goed veraf kan kijken. In de bovenkamer wordt dit tot een helder beeld gemengd voor beide ogen voor alle afstanden. Ik heb er geen verstand van, zij menen dit wel te hebben, ik geloof dit gemakshalve maar. Dus de helft minder ongemak, helft van de kosten, geen leesbril in de toekomst en het voelt wat veiliger.

Mijn ogen waren niet geschikt voor lenzen, dus ik was aangewezen op een bril. Nu wil het geval dat ik dat ding meer kwijt en dan rijk. Wat is het irritant om alle deuren afgesloten te hebben, met de auto buiten te staan en weer die ***bril vergeten te zijn.... Het moet toch paradijselijk zijn, geen rekening meer te hoeven houden met die bril?

Handig straks op een feestje of evenement te kunnen zien wie er in de verte staat te zwaaien. Straks kan ik iedereen weer zien! Tot nu te zwaaide ik wel terug, als ik het zag, maar wist meestal niet wie je was vanaf een afstand. 

Een ander aspect is dat ik redelijk tot steeds meer nachtblind begin te worden. Als ik op de weg rij, lijkt het wel een kermis om me heen met al die verblindende lichten. Je krijgt er hoofdpijn van en dit wordt thuis weer niet op prijs gesteld natuurlijk. Ook dit kunnen ze verhelpen door een speciale techniek. Klinkt als super. Niet meer in het donker rijden met een zonnebril op om überhaupt iets te kunnen zien. 

Maar zover ben ik nog niet. Eerst zullen ze een kwetsbaar stukje lichaamsdeel onder handen moeten nemen. Als je er teveel bij nadenkt, zou je het zo annuleren en je "geliefde" bril weer opzetten. Wel zo veilig. Want er kan natuurlijk veel misgaan in je gedachtenwereld en al surfend op Google.

Toch ga ik de stap nemen en duim voor een goede afloop! Of volgende week naar m'n werk zònder bril of mèt hond en stok....

Kan iedereen 'omdenken'?

Als je het mij vraagt, is het onmogelijk dat bepaalde mensen kunnen "omdenken"..... Kansloze exemplaren. Bij nader inzien na een theateravondje "ja maar omdenk-show" van Berthold Gunster en Tim Winkel, moet iedereen hèt toch kunnen. Maaaaar, we zitten zo lekker veilig vastgeroest in ons "ja maar-leven" dat het toch wel een hele uitdaging blijkt problemen anders te zien. Je hebt niet eens meer door dat je zo bent!

Omdenken is een andere manier van denken, problemen veranderen in mogelijkheden. Lekker makkelijk gezegd, zul je denken. Het loslaten van een "ja-maar-leven" betekent open staan voor nieuwe dingen, dingen los durven laten wat automatisch betekent het verliezen van de controle. Voor velen onbewust een grootse angst.

• Ja maar, dat hebben we al geprobeerd...
• Ja maar, dat doe ik altijd al zo...
• Ja maar, dat gaat niet...
• Ja maar, dat kost teveel...
• Ja maar, zo werkt dat niet...
• Ja maar, hier is het anders...
• Ja maar, dat doen we hier niet....

Een geweldige verzameling van argumenten waarmee je aangeeft dat je niet openstaat voor anderen, voor andere ideeën, andere oplossingen, groei, ontwikkeling. Zonder dat je het doorhebt, bescherm je jezelf tegen alles wat nieuw, leuk, anders is en wellicht een oplossing voor het probleem wat je al jarenlang hebt!

Ik heb weleens het idee dat mensen ook geen oplossing wìllen voor hun probleem. Ze vinden het heerlijk eindeloos over alle moeilijkheden te zaniken die ze ondervinden, al die anderen de schuld te geven van hun probleem. Want als ze dit niet niet meer zouden hebben? Dan moeten ze anders denken, verliezen ze de controle, houden ze tijd over, kortom èng!

Om als bedrijf, samenleving, familie, mens niet stil te staan, hebben we meer mensen met een "ja-en-houding" nodig. Voordat je het weet, verlies je uiteindelijk altijd de controle.

Er zijn mensen die van nature een "positieve ja-en houding" hebben, mensen die het meeste als een uitdaging zien, vreselijk irritant voor mensen die nooit geen uitdaging zien.

Dan heb je mensen die het wel in zich hebben, maar die op de verkeerde weg zijn beland en dus bij moeten sturen, bewustwording.

En dan heb je natuurlijk de potentieel kansloze figuren. Mensen die alleen maar problemen zien, het een feest vinden zieltjes te winnen om ook op deze manier te denken. Bij veel mensen gaan al gauw de alarmbellen bij een ontmoeting met zo'n type, maar als je je dag niet helemaal hebt, blijken ze toch voeten aan de grond te krijgen. Jammer, want je bereikt er niks mee, maar dit hebben ze nog niet ondervonden. Komt nog.....

Omdat ik wel geloof in "omdenken" denk ik dat ook deze laatste groep een kans heeft om anders te gaan denken. Het zal wat bloed, zweet en tranen kosten. Waarschijnlijk zullen deze mensen zichzelf ook niet herkennen als zo'n type, en dat is nu juist het probleem. Maar het moet kunnen. Ik heb de gebruiksaanwijzing er niet voor, maar hij zal er zijn!

MAAR eerst eens be-, na-, omdenken bij welke categorie ik behoor.

Veertig jaar terugkijken.....

Vandaag veertig jaar geleden was het zover..... Ik werd geboren als eerste kind van mijn ouders in de Hoek van Holland. Een heel andere tijd dan 40 jaar later, maar ook zo z'n charmes. De tijd was eenvoudiger, mensen waren sneller tevreden, 1 tv in huis met 2 kanalen, geen afstandsbedieningen die kwijt raakten, als je de krant las was je op de hoogte van het laatste nieuws, een telefoon met draaischijf en snoer eraan, platen en cassettebandjes, de tijd ging snel, maar niet zo snel dat je moeite moest doen om hem bij te benen. Met hard werken, kwam je er wel.

Ik groeide op als tuindersdochter tussen de tomaten, sla en freesia's. Niet naar de kinderopvang of de crèche, gewoon of in bed of in de box op kisten in de tuin. Ik heb er volgens mij niks aan overgehouden.

M'n ouders hebben altijd hard gewerkt en werken nog steeds elke dag in de tuin. Voor ons kinderen (er kwamen er nog twee) was dit heel normaal. Ze waren er altijd, wel aan het werk. We moesten dan ook van jongs af aan meewerken. Ook daar hou je niks aan over. Het is naar mijn mening zelfs goed als je leert dat je er iets voor moet doen. M'n vader heeft me altijd ingeprent productief te zijn. Wat ik daar echter aan over heb gehouden, is dat ik moeilijk stil kan zitten..... Er zijn ergere dingen.

Ik heb een mooie kindertijd en jeugd gehad, veel vrijheid, veel beleefd, ontdekt, mooie herinneringen. Daar ben ik dankbaar voor. Heb natuurlijk net al ieder ander ook mindere dingen meegemaakt, maar ook die vormen een belangrijk deel van de persoon die ik nu ben. Het is een goede basis geweest voor een volgende stap naar een zelfstandig leven.

Nu veertig jaar verder, hoop ik minimaal op de helft te zijn, maar realiseer me dat ook ik, een mens van de dag ben. Ik doe m'n best hiernaar te leven. Te zijn wie ik ben, in plaats van te voldoen aan een beeld van anderen. Te doen wat ik belangrijk vind, in plaats van wat anderen goed of leuk voor mij vinden. De mensen toe te laten in mijn leven die op één of andere manier iets voor mij betekenen. Keuzes maken en werken aan iemand zoals ik later herinnerd wil worden.....

Voor een groot deel heb je namelijk de regie over je eigen leven in handen, door de keuzes die je maakt en de dingen die je doet. Als je deze regie niet neemt, wordt je leven door anderen bepaald en ben je slechts een speler in je eigen leven. Alles overkomt je. Blijven dromen is belangrijk, doelen in je leven, al zijn ze klein, heb ze!

Het leven begint bij veertig, steeds meer grijze haren, een paar rimpels en een paar zwabberende bovenarmen verder, ben ik toch blij dat ik deze leeftijd heb behaald. Want zo vanzelfsprekend is het natuurlijk niet. Dus ben ik blij met de aftakeling die me automatisch oud en ook wijzer maakt! Verjaardagen zijn tenslotte gezond, hoe meer je er hebt, hoe ouder je wordt. Hoera!

Spanning, vindingrijk, fantasie, leren?

Dit wordt waarschijnlijk het laatste jaar dat wij een goedgelovige in huis hebben. Sommigen vinden het onzin, maar ik vind het geweldig. Wat is het mooi in het verhaal van Sinterklaas te geloven. Iemand die zonder tegenprestatie iets schenkt aan jou. Het klinkt als een sprookje.

Als ik zo'n 35 jaar terugga in de tijd, kan ik me nog goed die positieve spanning herinneren. Wat was het een feest als de boot de bocht om kwam in de haven van Hoek van Holland. Dan begon het feest!

• 's-Avonds m’n schoen zetten, 's-ochtends heel vroeg op om te kijken of er al wat in zat....
• Teleurgesteld als de peen uit mijn schoen in het konijnenhok lag en er alleen een briefje lag dat ik vergeten was 'm te voeren.... Diep onder de indruk was ik dat de Sint alles doorhad.
• Slim zijn door m'n kaplaarzen neer te zetten, omdat daar een groter cadeau in kon, werd natuurlijk afgestraft met een lege holle ruimte.
• Elke dag proberen m'n schoen zetten, hoe meer kans ik had om Piet te treffen, wist ik te bedenken.
• Boos worden op m'n vader die eigen teksten zong, waardoor de Sint zo beledigd zou zijn, dat ie ons huis zeker over zou slaan.
• 's-Avonds proberen wakker te blijven om te horen waar die Piet nou naar binnen kwam.
• Uren zoeken en knippen in die speelgoedboekjes, keuzes maken.

Wat was het spannend allemaal, wat werd je vindingrijk, wat kreeg je een fantasie, wat leerde je veel!

Hoe ouder je werd, hoe meer dingen er niet klopten, maar je dacht er niet aan dat het weleens ene grote show zou kunnen zijn. Het kon toch niet waar zijn dat zoveel mensen aan iets meededen en het niet ècht was? Achteraf zeg ik, het lijkt het echte leven wel, maar dat terzijde.

Toen hoorde ik dat hij niet bestond, er kwamen wel 100 vragen in me op, die allemaal netjes beantwoord werden door m'n moeder. Teleurgesteld, maar ook weer spannend, omdat ik dit grote geheim met alle grote mensen mocht delen. Dat had ook wel wat.....

Nog steeds vind ik het een leuke tijd, die Sinterklaastijd. Wederom sta ik bij de haven te wachten, totdat die boot de bocht om komt. Het blijft toch spannend.

Wat is het leuk zelf in de huid van zo'n Piet te kruipen! Niet alleen voor kinderen, maar ook voor mensen om je heen, mensen in verzorgingshuizen, allen kijken Piet glimlachend aan als hij ook hen niet vergeet. Een aanrader om zo eens uit die comfortzone te stappen, iets voor iemand te doen. Een dankbare rol waar je ook op deze leeftijd veel fantasie van krijgt, nieuwe ervaringen opdoet en veel van leert.....