Een nieuwe manier van leven!

Vroeger heb ik wat op m'n donder gehad, omdat ik veel te veel met m'n vriendin zat te bellen, urenlang. Toen nog via een vaste telefoon aan een snoer midden in de woonkamer. Wat heb je in hemelsnaam te vertellen als je d'r een uur geleden nog hebt gezien, vroeg m'n vader zich af. Ik was toen de 'jeugd van tegenwoordig'!

Toen ik 23 jaar geleden op studiereis ging naar Engeland, zag ik daar voor het eerst in Londen mensen al pratend met een telefoon aan hun oor op straat lopen. Ik wist niet wat ik zag. Wat een uitslovers om met zo'n ding op straat te lopen....

Nu ben ik zowat 40, enkele 65-plussers en wat vastgeroeste fossielen hebben nog geen mobiele telefoon, verder heeft iedereen zo'n ding.

Wat leek het in het begin een beperking zo'n telefoon, mensen weten waar je bent, kunnen je elk moment bellen, soort controle die niet echt prettig voelde.

Wat is het nu een handicap als je 'm niet bij je hebt, wat moet je zonder.... Je kunt niet bellen, berichten, fotograferen, filmen, telebankieren, internetten, facebooken, twitteren, spelletje spelen, buienradar bekijken, agenda checken, etc. 

Nu hebben we wèèr een 'jeugd van tegenwoordig'. De meeste communicatie gaat via de smartphone. Niet via bellen, maar via de social media en berichten. Een verschil met vroeger, nee in principe niet, alleen 'anders' en met meerdere mensen tegelijk. Je ziet dat de wereld steeds groter is geworden. 

Mensen die je vroeger alleen op een reunïe zag eens in de zoveel jaar, daar heb je nu een digitaal contact mee, waardoor het niet meer verwatert. Als je op een feestje bent, heb je niet alleen een persoonlijk contact met de mensen daar, maar ook vaak een digitaal contact met een netwerk van anderen. Ongezellig? Anders! Dertigers en veertigers maken hier nog keuzes in, jongeren niet, zij kennen geen andere wereld.

Tja, en meestal hebben de mensen die zich nog verzetten tegen de toekomst (wat niet kan, maar dan weten ze nog niet), het meeste commentaar erop. Persoonljk contact blijft natuurlijk leuk, maar een combinatie ervan kan het zeker verdiepen.

De meeste moeders bij het schoolplein zitten op Facebook tegenwoordig. Je weet dus wat er leeft, een groot deel van de communicatie is digitaal geworden. Wat blijkt het lastig als je iemand treft die niet deelneemt aan deze manier van contact. Mensen hebben geen zin/tijd om oud nieuws van een paar dagen geleden uitgebreid aan jou uit te leggen, terwijl de wereld al een paar hoofdstukken verder is. Dus je gaat iets missen, terwijl je aan de andere kant niets verplicht bent. Consequenties van je keuzes....

Voor de anti's is het natuurlijk een feest; gevaren, verontwaardiging, veroordeling en nadelen op te sommen. Weet echter in welke wereld je kinderen en kleinkinderen leven. Doe je best hier deelgenoot van te blijven. En zo niet, consequentie van je keuze, ook goed, maar ga niet mokken als je straks grijs en eenzaam bent, omdat niemand je meer 'belt'.....

De show van het leven!

Wat maken wij mensen, het ons moeilijk de buitenwereld een ander beeld te willen geven van wat en hoe we ècht zijn.

Menigeen steekt zich in de schulden om erbij te horen. Want als mensen denken dat je het niet kunt betalen, kunnen ze weleens denken dat het niet goed gaat. 

Meerdere keren per jaar op vakantie omdat het "nodig" is, een nieuwe auto omdat het toch niet zoveel lijkt te schelen in die kredietconstructie, de nieuwste telefoon omdat iedereen het heeft en nièt omdat je het kunt betalen........

Ik hoorde van de week van een gezin waarbij de kinderen van 6 tot 10 jaar zijn en met eigengemaakte grote slabben eten, omdat er absoluut geen vlekken op de kleding mag komen. De kinderen moeten dure kleding dragen die doorverkocht moet worden op internet. Ook spelen in deze kleding is uit den boze. Trauma voor het leven, basis voor nog meer ellende?

Het begint al bij babies die als perfect door het leven moeten gaan. Jij hebt de enige baby die nog nièt doorslaapt, huilt en je weleens achter het behang wil plakken. Terwijl het bij de anderen zò goed gaat, dat je aan jezelf gaat twijfelen. Totdat ze een burnout blijken te hebben, het kind altijd bij oma of de opvang afgeven. 

En dan de social media waarop iedereen het model gezin heeft en de perfecte relatie. Sommige mensen blokkeer je of wil je het liefst blokkeren omdat je eng wordt van de roze bril verhalen over hun bovennatuurlijke kinderen of hun "mannetje" die blijkbaar de perfecte echtgenoot is. De wonderen zijn de wereld nog niet uit hoor, dus het kan de waarheid zijn. Maar via het "the real life"-kanaal blijkt het toch heel anders, gewoon "echt" zoals bij iedereen.

Hoeveel mensen zijn er niet die bij hun huidige partner zijn terwijl ze diep ongelukkig zijn. Maar goed, voor de buitenwereld hebben ze nu een geweldig leven en dat is toch ook veel waard?

 

Nu begrijp ik dat je niet zomaar je ellende op straat legt, hoeft ook niet, maar om een sprookje te creeëren wat er niet is of waardoor je in de problemen komt, is het andere uiterste. Het is zonde van je energie en je geld om te investeren in iets wat niet haalbaar is of waarvan je niet gelukkig wordt. Aan de andere kant, als je zeker weet dat je het goed doet, door blijven gaan!

Wat vinden we het allemaal prettig om echte mensen te ontmoeten, die zichzelf durven zijn, want dan durf je het zelf ook. Het is nooit te laat om te worden wie je echt bent of wilt zijn.